افزایش سازگاری کارکنان ناجا در انتقال محل خدمت به عنوان یکی از شیوه‌های مدیریت منابع انسانی هم در عملکرد شغلی آنها و هم کاهش آسیب پذیری آنها و خانواده‎‌شان از تغییرات محیطی موثر است. بر این اساس این پژوهش به عوامل موثر بر سازگاری کارکنان انتقالی ناجا با جامعه میزبان می‌پردازد. روش پژوهش، پیمایشی و نتایج با تجزیه و تحلیل پرسشنامه‌های تکمیلی در نمونه آماری 300 نفره از میان کارکنان انتقالی ناجا به استان هرمزگان بر اساس طرح نمونه‌گیری طبقه بندی تصادفی نامتناسب به دست آمده است. نتایج نشان می‌دهد 68 درصد پاسخگویان میزان سازگاری خود را با جامعه میزبان پایین و تنها 8.3 درصد آن را بالا ارزیابی نموده‌اند. نتایج آزمون رگرسیون نشان از تایید بیشتر فرضیه‌های مطرح شده دارد. بر اساس تحلیل رگسیون چند متغیره اثر خالص متغیر میزان شباهت سازمان محل انتقالی با جامعه مبداء و تجانس جامعه میزبان با جامعه مبداء بیش از دیگر متغیرهای مستقل می‌باشد. مقدار ضریب تعیین R2 به دست آمده از مدل رگرسیونی بیانگر آن است که متغیرهای مستقل در مجموع 41 درصد از تغییرات را توضیح داده‌اند. بر اساس نتایج پژوهش برای افزایش میزان سازگاری کارکنان، انجام مشاوره‌های خانوادگی با کارشناسان مجرب، بومی‌گزینی و حمایت سازمانی نقش کلیدی دارد. حمایت سازمانی می‌تواند شامل تهیه مسکن سازمانی، همکاری با دیگر نهادها در تامین رفاه کارکنان، تکمیل پرونده روانی فرد و آموزش سازگاری روانی مورد انتظار کارکنان و خانواده آنها باشد. Manuscript profile