مقدمه و هدف پژوهش: طراحی فضاهای ‌شهری برای کودکان، به‌منظور ایجاد تعاملات اجتماعی کودکان با محیط حائز اهمیت است. این پژوهش به تبیین نقش فضاهای شهری در ارتقای تعامل کودک با محیط می پردازد و در پی دست‌یابی به مؤلفه‌هایی در فضای شهری است که آموزش کودک را‌ همراه داشته باشد. روش پژوهش: این پژوهش، تحلیلی توصیفی بر پایه‌ تحلیل محتواست و برای دست‌یابی به یافته‌های پژوهش از روش پیمایشی استفاده گردیده است و با مقایسه‌ تطبیقی بین ویژگی‌های نمونه‌های مورد مطالعه و تحلیل محتوا تلاش گردید که مؤلفه‌های کلیدی برای طراحی فضاهای شهری متناسب با خلاقیت کودکان و حس دلبستگی به‌دست آید. یافته‌ها: در این پژوهش فضایی مناسب و دارای سنجه‌های کالبدی مورد نظر و تهیه‌ چک‌لیست‌هایی هدف‌مند جهت سنجش رفتار کودکان در نظر گرفته شد که با توجه به نگرش متخصصین و اطلاعات به‌دست آمده از نرم‌افزارSpss22 و آزمون‌های آماری تحلیل گردید. سپس با استفاده از روش کای‌دو مدل پژوهش بر‌اساس روابط متغیرها تدوین گردید. نتیجه گیری: نتایج پژوهش نشان‌ می دهد که مهم‌ترین سنجه‌های تأثیرگذار بر افزایش خلاقیت کودکان، ایجاد فرصت برای تعاملات مثبت اجتماعی کودکان در محیط، ایجاد فضایی برای نمایش شایستگی‌های فردی در تعامل با محیط، ایجاد حس دلبستگی به محیط، آموزش مراقبت از محیط، ایجاد مسیرهای انعطاف پذیر برای خیال‌پردازی و خلاقیت، ایمنی و آسایش در‌ فضای بازی به‌عنوان ابزارهایی برای آموزش و آفرینشگری در کودکان هستند که باید در طراحی فضاهای شهری کودکان مورد توجه مدیران شهری و طراحان و معماران قرار گیرند. Manuscript profile