The features of and the reasons behind state - oriented political culture

Subject Areas : Iranian Political Research

mohammadreza sayad ¹ , mohammadali khosravi ² , Ali Shirkhani ³ , malektaj khosravibabanari ⁴

1 - Ph.D. student of Political Sociology, Islamic Azad University, Tehran Branch
2 - Assistant Professor of Political Science Islamic Azad University, Tehran Branch
3 - Associate Professor. Islamic Azad University of Qom
4 - Assistant Professor of Political Science Islamic Azad University, Tehran Branch

Received: 2018-04-12 Accepted : 2018-06-15 Published : 2018-07-23

Keywords: State-Politics, Rancer, Distress State, Patrimonialism, Political Culture,

Abstract :

A state-political political culture is a kind of political culture in which people, departing from the realm of political and social activities, assign their duties and powers to the state in public, and the political elites, by accepting these duties and powers, expect more and more expectations from governments For this purpose, the purpose of this research is to use a descriptive and analytical method to find an answer to the question: what factors lead to the formation of a state-owned culture, and how this kind of political culture affects the patterns of political and social behavior Communities? In response to this question, the following hypothesis is tested: the nature of the state rentier - the long history of tyranny of the kingdom and the continuation of the patrimonial culture are the most important factors in the formation of a state-political political culture, and this kind of cultural culture causes people to depend on the state. The results of the research, while confirming the hypothesis above, indicate that the political culture of the state has caused the attachment of people to the state due to the characteristics of estrangement and the culture of citizenship-distrust of state-responsibility and myths and myths in the pattern of social and political behavior of these societies.

References:

1.    ازغندی علیرضا (1379). تاریخ تحولات سیاسی- اجتماعی ایران 57-1320. جلدهای اول و دوم، تهران: سمت.
2.    ازغندی، علیرضا (1385). درآمدی بر جامعهشناسی سیاسی ایران. تهران: قومس.
3.    الهی‌منش، محمدحسن (1384). تأثیر فرهنگ سیاسی نخبگان بر هویت ملی جمهوری اسلامی ایران طی مقطع 1380-1357. پایان‌نامه دکتری، رشته علوم سیاسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات.
4.    بدیع، برتران (1379). توسعه سیاسی. ترجمه احمد نقیب‌زاده، تهران: قومس.
5.    براون، ادوارد (1378). یک سال در میان ایرانیان. ترجمه مانی صالحی علامه، چاپ چهارم، تهران: اختران.
6.    بشیریه، حسین (1370). توسعه و فرهنگ. مجله‌ نامه‌ فرهنگ، 5 و 6، 27-6.
7.    پولاک، ادوارد یاکوب (1361). سفرنامه پولاک (ایران و ایرانیان). ترجمه کیکاووس جهانداری، تهران: خوارزمی.
8.    حاتمی، عباس (1386). نظریه‌های دولت مدرن در ایران. در دولت مدرن در ایران، به اهتمام رسول افضلی، قم: دانشگاه مفید.
9.    حاجی یوسفی، امیرمحمد (1377). استقلال نسبی دولت یا جامعه مدنی در جمهوری اسلامی ایران. فصل‌نامه مطالعات راهبردی، 1(2)، 94-69.
10.    حاجی یوسفی، امیرمحمد (1387). دولت، نفت و توسعه اقتصادی در ایران. تهران : مرکز اسناد انقلاب اسلامی.
11.    رحمانیان، داریوش (1380). تاریخ علت‌شناسی انحطاط و عقب‌ماندگی ایرانیان و مسلمین. تبریز: انتشارات دانشگاه تبریز.
12.    رحمانیان، داریوش، و هژبریان، حسین (1391). استبداد و انحطاط ایران از نگاه سفرنامه‌نویسان خارجی. فصلنامه مطالعات تاریخ اسلام سال چهارم، 13، 111-91.
13.    رزاقی، سهراب (1376). مؤلفه‌های فرهنگ سیاسی ما. کتاب ماه نقد و طنز، 2(3و 4).
14.    رهبانی، مرتضی (1379). فرهنگ شرق و غرب. تهران: نشر نی.
15.    سریع‌القلم، محمود (1376). عقل و توسعه‌یافتگی. تهران: انتشارات علمی- فرهنگی.
16.    سیف، احمد (1380). استبداد، مسأله مالکیت و انباشت سرمایه در ایران. تهران: انتشارات رسانش.
17.    سیونگ، یودال (1381). فرهنگ سیاسی و توسعه‌ سیاسی؛ مطالعه‌ تطبیقی ایران و کره. تهران: خانه‌ سبز.
18.    شهابی، هوشنگ، و لینز، خوان (1380). نظام‌های سلطانی. ترجمه منوچهر صبوری، تهران: شیرازه.
19.    طبیبیان، محمد (1371). رانت اقتصادی به عنوان یک مانع اقتصادی. برنامه و توسعه، 2(4)، 40-1.
20.    عالم، عبدالرحمن (1374). فهم فرهنگ سیاسی. مجله‌ سیاست خارجی، 9، 1537-1513.
21.    عیوضی، محمدرحیم (1378). رشد مبانی فکری و تحول فرهنگ سیاسی در انقلاب اسلامی. تهران: انتشارات بین‌المللی الهدی.
22.    قاضی مرادی، حسن (1389). استبداد در ایران. تهران: کتاب آمه.
23.    قوام، عبدالعلی (1373). سیاست‌های مقایسه‌ای. تهران: سمت.
24.    قیصری، نورالله، و شکوری، ابوالفضل (1381). فرهنگ سیاسی پژوهش در ساختار و تحولات نظری یک مفهوم. نامه‌ مفید، 8(32)، 54-29.
25.    لوچیانی، جیاکومو (1380). رانت نفتی و بحران مالی دولت و دموکراسی در خاورمیانه. در دموکراسی و جامعه مدنی خاورمیانه، ترجمه محمدتقی دلفروز، تهران: انتشارات روزنامه اسلام.
26.    موریه، جیمز (1386). سفرنامه موریه. ترجمه ابوالقاسم سری، جلد اول، تهران: انتشارات توس.
27.    نقیب‌زاده، احمد (1380). درآمدی بر جامعه‌شناسی سیاسی. تهران: سمت.
28.    ویسهوفر، ژوزف (1389). ایرانیان، یونانیان و رومیان. ترجمه جمشید ارجمند، تهران: فروزان.
29.    همایون کاتوزیان، محمدعلی (1384). اقتصاد سیاسی ایران، از مشروطیت تا پایان سلسله پهلوی. ترجمه محمدرضا نفیسی و کامبیز عزیزی، چاپ یازدهم، تهران: مرکز.
30.    Beblawi, H. (1987). The Rentier State in the Arab World. In HazamBeblawi and GiacomoLuciani, eds., The Arab State, New Yok: Groom Helm.
31.    Easton, D. (1965). A systems analysis of political life. New York: Wiley.
32.    Mishler, W., & Rose, R. (2001). What are the origins of political trust? Testing institutional and cultural theories in post-communist societies. Comparative Political Studies, 34(1), 30-62.
33.    Peri, K. B. (2006). Building trust in government in the twenty-first century: Review of Literature and emerging issues. November 2006, pp.3-4, Available at unpan1.un.org/intradoc/groups/public/documents/un/unpan025062.pdf
34.    Putnam, R. D., Leonardi, R., & Nanetti, R. (1993). Making democracy work. Princeton, NJ: Princeton University Press.
35.    Pyelucian, W. (1962). Political personality and Nation Building. New Haven: yale University Press.
36.    Williams, J. (1965). Systematic influences on political trust: the importance of perceived institutional performance. Political Methodology, 11(1-2), 125-142.

_||_