A Review of Humor in the Maqamat of Badi' al-Zaman al-Hamadhani with an Emphasis on Contemporary Linguistic Styles

Subject Areas : Contemporary Literature Studies

saeid albokrod ¹ (Phd student , Department of Arabic Language and Literature, Abadan Branch, Islamic Azad University, Abadan, Iran)
Sohad Jaderi ² (Assistant Professor, Department of Arabic Language and Literature, Abadan Branch, Islamic Azad University, Abadan, Iran )
abdolkarim albooghobeish ³ ( Assistant Professor, Department of Arabic Language and Literature, Abadan Branch, Islamic Azad University, Abadan, Iran)

Received: 2024-05-01 Accepted : 2024-05-19 Published : 2024-07-10

Keywords: Satire, Humor, Badi' al-Zaman al-Hamadhani, Contemporary Linguistic Styles.,

Abstract :

The Satire is one of the most important verbal axes that authors use to express criticism and reform society's chaos and create awareness in individuals and society, mixed with humor and ridicule. An author who uses satire surprises the audience by using the power of imagination, which is a feature of literary work, and evokes wonder and admiration in the listener with their unique taste and creativity, prompting them to think about different issues of society. In every period, the authors pay special attention to humor because of the political and social conditions prevailing in the society. Badi' al-Zaman al-Hamadhani is one of the leading and distinguished authors known for writing maqamat. He was also a notable and valuable personality in this field and wrote valuable maqamat that attracted much attention, and others tried to imitate him by writing similar maqamat. The most important subjects which has been emphasized in Badi' al-Zaman al-Hamadhani's maqamat is the subject of humor and related issues. This article is written by descriptive - analytical method and has used the most important library resources in the subject of humor and maqama. It is worth mentioning that the analysis of contemporary verbal styles in the mentioned examples of Badi' al-Zaman al-Hamadhani's maqamat has been conducted to examine and analyze the concept of satire in these assemblies. In this research, the emphasis and focus are on contemporary verbal styles to determine the role of these styles in expressing and explaining the concept of humor in the maqamat.

References:

* قرآن کریم. 1) ابراهیمی حریرچی، فارس (1383). مقامه نویسی در ادبیات فارسی. تهران: دانشگاه تهران.
2) ابراهیمی کاوری، صادق و همکاران (1385). طنز و طنز پردازی در شعر عربی. اهواز: کردگار.
3) ابن الطَقطقی، محمد بن علی (1418ق). الفخري فی الآداب السلطانیۀ والدول الإسلامیۀ. بیروت: دار القلم العربی.
4) ثعالبي، عبد الملك بن محمد (1403ق). يتيمة الدهر. بيروت: دار الكتب العلميه.
5) جوادی، حسن (1384). تاریخ طنز در ادبیات فارسی. تهران: کاروان.
6) حريري، قاسم بن علی (1364). مقامات حریری. تهران: توس.
7) حلبی، علی اصغر (1364). مقدمه‌ای بر طنز و شوخ طبعی در ایران. تهران: پیک.
8) (1377). تاریخ طنز و شوخ طبعی در ایران و جهان اسلام. تهران: بهبهانی.
9) داچک، مهری (1387). بررسی ویژگی‌های ساختاری محتوایی طنز در برنامه‌های رادیویی. رسالة الماجستير. جامعة پيام نور تهران مرکز.
10) ذکاوتی قراگوزلو، علیرضا (1364). بدیع الزمان همدانی و مقامات نویسی. تهران: اطلاعات.
11) زرویی نصرآباد، ابوالفضل (1391). رفوزه‌ها. تهران: نیستان.
12) سعیدی، مهدی (1381). تحلیل ساختاری و مضمونی طنز در کتاب‌های کیومرث صابری فومنی و... . رسالة الماجستير. جامعة تربیت مدرس.
13) سهراب نژاد، علی حسن و نسرین کارزانی (1400)، «طنز در رباعیات جلیل صفربیگی»، فصلنامه فرهنگ ایلام، العدد 70-71، صص 117-147.
14) شالچیان ناظر، علی و مجتبی مولایی (1377)، «محدوده طنز در شرع و اخلاق»، فصلنامه پژوهش و سنجش، العدد 13، صص 155-178.
15) شریفی، محمد (1395). فرهنگ ادبیات فارسی. تهران: نو.
16) شفیعی کدکنی، محمدرضا (1368). موسیقی شعر. تهران: آگاه.
17) شلق، علی (۱۹۹۸م). مراحل تطور نثر العربی فی نوازجه. بیروت: دارالملائین.
18) شمیسا، سیروس (1383). بیان و معانی. تهران: فردوس.
19) صفاری، محمد معین (1396)، «بررسی تطبیقی مفاهیم طنز در آثار عبید زاکانی و بدیع الزمان همدانی»، نشریه مطالعات ادبیات، عرفان و فلسفه: پاییز، العدد 3، صص 163-173.
20) صفوی، کورش (1384). نگاهی به ادبیات از دیدگاه زبان شناسی. تهران: انتشارات آگاه.
21) ضیف، شوقی (1999م). في الشعر والفکاهة فی مصر. القاهرة: دار المعارف.
22) عزتی پرور، احمد (1377)، «بررسی و سیر تحول طنز در متون ادبی و جایگاه طنزپردازان»، پژوهش و سنجش، العدد 13 و 14، صص 242-256.
23) (1379)، «طرحی از طنز ایران»، پژوهشنامه زبان و ادب فارسی، العدد 56، صص 22-31.
24) الفاخوری، حنا (۱۳۹۰). تاریخ الأدب العربي. تهران: توس.
25) فروغی، محمد علی (1330). آیین سخنوری. تهران: دانش.
26) فولادی، علیرضا (1386) . طنز در زبان عرفان. قم: فراگفت.
27) فیوضات، ابراهیم (1385). نگرش ایرانیان به کار و صنعت از طریق شعر طنز. تهران: پژوهشگاه فرهنگ و هنر و ارتباطات.
28) قزيحة، ریاض (1998م). الفکاهة فی الأدب الاندلسي. بیروت: المکتبة العصریة.
29) گویارد، ماریوس فرانسوا (1956م). الأدب المقارن. ترجمه محمد غلاب. قاهره: لجنه البیان العربي.
30) محمدی، نیره (1394)، «جلوه‌های ظلم ستیزی در طنز برخی نویسندگان معاصر»، مطالعات ادبیات تطبیقی، السنة التاسعة، العدد 63، صص 61-80.
31) مروه، یوسف احمد (1412ق). نوادر أعلام الفکاهة. بیروت: دار الزهراء.
32) مطلوب، احمد (1989م). معجم النقد العربي القديم. بغداد: وزارة الثقافة و الأعلام. دار الشؤون الثقافیة العامة «آفاق عربیة».
33) الهمذانی، أبو الفضل بدیع الزمان (1389). مقامات. شرح و ترجمه کرمعلی قدمیاری. ارومیه: دانشگاه ارومیه.
34) ، (1993م). مقامات الهمذاني. شرح: علی بوملحم. بيروت: دار الهلال.