Analyzing Moral and Didactic Doctrines in Masnavi Titles Sefat-el Ashaqin by Badriddin Hilali
Subject Areas :
.
Farshad Eskandari Sharafi
1
,
Vahid Mobarak
2
1 - M.A. in Persian Language and Literature, Razi University, Kermanshah (corresponding author)
2 - Assistant Professor of Persian Language and Literature, Razi University, Kermanshah
Received: 2021-07-08
Accepted : 2022-04-13
Published : 2022-05-22
Keywords:
Persian literature,
Badriddin Hilali,
Didactic Literature,
moral and didactic doctrines,
Masnavi Sefat-el Ashaqin,
Abstract :
Badriddin Hilali is one of the brilliant poets of late 9th century A.H. and early 10th century A.H., who in addition to his romantic lyrics, has brilliant romantic and mystical collections. Sefat-el Ashaqin is one of these collections which has been composed of 1237 verses in 20 sections. Being a kind of descriptive-analytic one which has been carried out by applying library resources, the current study aims at analyzing Sefat-el Ashaqin and the way it is linked to didactic literature and its applying of didactic and moral doctrines. The findings reveal that Sefat-el Ashaqin is replete with of didactic and moral contents. 893 verses (%72) out of all verses are devoted to praising, advising virtues, refusing and forbidding moral vices, contentment, not sleeping and eating too much, politeness, generosity, patience, isolation from people’s commotion, silence, kindness, loyalty, effort, gratitude, bravery, truth and honesty, humility, modesty, world instability and separation from the world, and moral and didactic doctrines. These are the seventeenth subjects which Badriddin Hilali has discussed in Sefat-el Ashaqin. Mystical attitude is also another notable issue which is seen in some of these subjects. Didactic literature, Persian literature, Moral and Didactic Doctrines, Masnavi Sefat-el Ashaqin, Badriddin Hilali
References:
نهجالبلاغه (1386)، ترجمۀ محمد دشتی، چ 4، قم: شهابالدین.
ایرانی، دینشاه (1334)، اخلاق ایران باستان، چ 3، تهران: انجمن زرتشتیان ایرانی بمبئی.
براون، ادوارد (1339)، از سعدی تا جامی (تاریخ ادبی ایران از نیمۀ قرن هفتم تا آخر قرن نهم هجری عصر استیلای مغول و تاتار)، ترجمة علیاصغر حکمت، چ 2، تهران: کتابخانه ابنسینا.
تمیمداری، احمد (1372)، عرفان و ادب در عصر صفوی، ج 1، چ 1، تهران: حکمت.
حاکمی، اسماعیل (1386)، تحقیق دربارۀ ادبیات غنایی ایران (و انواع شعر غنایی)، چ 1، تهران: دانشگاه تهران.
رجایی بخارائی، احمدعلی (1390)، فرهنگ اشعار حافظ، چ 9، تهران: علمی.
رزمجو، حسین (1390)، انواع ادبی و آثار آن در زبان فارسی، چ 3، مشهد: دانشگاه فردوسی مشهد.
رستگار فسایی، منصور (1380)، انواع شعر فارسی، چ 2، شیراز: نوید شیراز.
رضازادۀ شفق، صادق (1352)، تاریخ ادبیات ایران، تهران: دانشگاه پهلوی.
ریپکا، یان و همکاران (1381)، تاریخ ادبیات ایران از دوران باستان تا قاجاریه، ترجمة عیسی شهابی، چ 1، تهران: علمی و فرهنگی.
زمانی، کریم (1393)، میناگر عشق: شرح موضوعی مثنوی معنوی مولانا جلالالدین محمد بلخی، چ 12، تهران: نی.
سعدی، مصلح بن عبدالله (1392)، گلستان، تصحیح و توضیح غلامحسین یوسفی، چ 11، تهران: خوارزمی.
سجادی، سید ضیاءالدین (1393)، مقدمهای بر مبانی عرفان و تصوف، چ 19، تهران: سمت.
شبر، سید عبدالله (1389)، اخلاق، ترجمة محمدرضا جباران، چ 15، تهران: هجرت.
شمیسا، سیروس (1389)، انواع ادبی، چ 4، تهران: میترا.
صرفیپور، محمدتقی (1390)، خوبیها و بدیها، چ 1، قم: صرفیپور.
صفا، ذبیحالله (1373)، مختصری در تاریخ تحول نظم و نثر پارسی، چ 14، تهران: ققنوس.
ــــــــــــ (1392)، تاریخ ادبیات در ایران، ج 4، چ 14، تهران: فردوس.
عنصرالمعالی، کیکاوس بن اسکندر (1390)، قابوسنامه، تصحیح غلامحسین یوسفی، چ 17، تهران: علمی و فرهنگی.
غزالی، امام محمد (1380)، کیمیای سعادت، به کوشش حسین خدیو جم، ج 2، چ 9، تهران: علمی و فرهنگی.
فتحعلیخانی، محمد (1379)، آموزههای بنیادین علم اخلاق، ج 1، چ 1، قم: شهریار.
فروزانفر، بدیعالزمان (1386). شرح مثنوی شریف، ج 1، چ 12، تهران: علمی و فرهنگی.
فیض کاشانی، ملامحسن (1362)، اخلاق حسنه، ترجمۀ محمدباقر ساعدی، چ 5، تهران: پیام آزادی.
قشیری، ابوالقاسم (1388)، رساله قشیریه، با تصحیح و استدارکات بدیعالزمان فروزانفر، چ 2، تهران: زوار.
کاشانی، عزالدین محمود (1389)، مصباحالهدایه و مفتاحالکفایه، تصحیح جلالالدین همایی، چ 1، تهران: زوار.
کهدویی، محمدکاظم (1397)، آیینۀ تعلیم (ادبیات تعلیمی منظوم)، چ 1، یزد: دانشگاه یزد.
مروتی، سهراب (1381)، تکامل انسان در آیینۀ اخلاق، چ 1، ایلام: گویش.
مشرّف، مریم (1389)، جستارهایی در ادبیات تعلیمی ایران، چ 1، تهران: سخن.
مولوی، جلالالدین محمد بن محمد (1390)، فیه ما فیه، شرح کریم زمانی، چ 1، تهران: معین.
مهدوی کنی، محمدرضا (1388)، نقطههای آغاز در اخلاق عملی، چ 24، تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی.
میرهاشمی، مرتضی (1390)، نظیرههای غنایی منظوم شامل: هشتبهشت، جمشید و خورشید، همای و همایون، یوسف و زلیخا، فرهاد و شیرین، چ 1، تهران: چشمه.
نراقی، مولی مهدی (1389)، علم اخلاق اسلامی، ترجمۀ جلالالدین مجتبوی، ج 1 و 2، چ 9، تهران: حکمت.
نصیرالدین طوسی (1369)، اخلاق ناصری، تصحیح مجتبی مینوی و علیرضا حیدری، چ 4، تهران: خوارزمی.
نفیسی، سعید (1344)، تاریخ نظم و نثر در ایران و در زبان فارسی (تا پایان قرن دهم هجری)، ج 1، تهران: کتابفروشی فروغی.
نهجالفصاحه (1382)، ترجمۀ ابوالقاسم پاینده، چ 4، تهران: دنیای دانش.
هانری دو فوشه کور، شارل (1377)، اخلاقیات (مفاهیم اخلاقی در ادب فارسی از سدۀ سوم تا سدۀ هفتم هجری)، ترجمۀ محمدعلی امیر معزی و عبدالمحمد روحبخشیان، چ 1، تهران: مرکز نشر دانشگاهی و انجمن ایرانشناسی فرانسه در ایران.
هلالی جغتایی، بدرالدین (1337)، دیوان (با شاه و درویش و صفاتالعاشقین او)، تصحیح سعید نفیسی، چ 1، تهران: سنایی.
یارشاطر، احسان (1383)، شعر فارسی در عهد شاهرخ (نیمه اول قرن نهم)، یا آغاز انحطاط در شعر فارسی، چ 2، تهران: دانشگاه تهران.
_||_