فهرس المقالات زایلازین

• حرية الوصول المقاله
  • صفحة الملخص
  • نص كامل
  
  1 - مقایسه اثردگزامتازون، متوکلوپرامید و ترکیب دگزامتازون- متوکلوپرامید در جلوگیری از تهوع واستفراغ متعاقب جراحی در مدل حیوانی سگ
  مهدی مرجانی علی کاظمی امیررضا هاشم‌پور
  زایلازین داروی پیش بیهوشی می باشد که دارای اثرات استفراغی است. این مطالعه به منظور ارزیابی اثر دگزامتازون، متوکلوپرامید و ترکیب دگزامتازون- متوکلوپرامید در جلوگیری از تهوع متعاقب تزریق زایلازین انجام شد. 15 قلاده سگ نر نژاد مخلوط با متوسط وزن 5 ± 9/18 کیلوگرم أکثر

  زایلازین داروی پیش بیهوشی می باشد که دارای اثرات استفراغی است. این مطالعه به منظور ارزیابی اثر دگزامتازون، متوکلوپرامید و ترکیب دگزامتازون- متوکلوپرامید در جلوگیری از تهوع متعاقب تزریق زایلازین انجام شد. 15 قلاده سگ نر نژاد مخلوط با متوسط وزن 5 ± 9/18 کیلوگرم درسه گروه پنج‌تایی شامل گروه دگزامتازون وریدی(mg/kg 1)، گروه متوکلوپرامید وریدی (mg/kg 5/0) و ترکیب دگزامتازون- متوکلوپرامید(mg/kg1-5/0) متعاقب بیهوشی سگ ها، به صورت تصادفی انتخاب شدند. در تمام گروه ها ابتدا توسط دیازپام (mg/kg 2/0 ) وریدی به عنوان آرام بخش، سپس زایلازین (mg/kg 2) وریدی و بالاخره مورفین (mg/kg 2) وریدی استفاده شد. بلافاصله داروهای دگزامتازون، متوکلوپرامید درگرو ه های مذکور تزریق و تحت عمل لاپاراتومی قرارگرفتند. زمان بیهوشی، زمان بازیابی و علائم مربوط به تهوع در زمان های30 دقیقه، 2، 4، 8 و24 ساعت پس از بیهوشی ارزیابی و نتایج با استفاده ازآزمون آماریANOVA بررسی و (50/0 P <) معنی دار در نظر گرفته شد. در گروه دگزامتازون طول دوره بیهوشی 8/2±2/48 دقیقه، درگروه متوکلوپرامید 3/2±7/51 دقیقه و درگروه دگزامتازون- متوکلوپرامید 5±7/45 دقیقه بود. اختلاف آماری معنی داری بین سه گروه از لحاظ طول دوره بیهوشی مشاهده نشد(05/0< P ). در هیچ یک از سه گروه تهوع و استفراغ مشاهده نشد. تجویز داروهای دگزامتازون و متوکلوپرامید به صورت تنها یا ترکیب با یکدیگر به طور کامل رخداد استفراغ را در طول بیهوشی و زمان بازیابی کنترل می کند تفاصيل المقالة
• حرية الوصول المقاله
  • صفحة الملخص
  • نص كامل
  
  2 - ارزیابی اثرات بی دردی و آرام بخشی تزریق پتیدین (مپریدین) با زایلازین هیدروکلراید در اسب
  مریم پویان، سیدسعید عظمایی، مهدی سخا، احمد اصغری .
  هدف از این مطالعه بررسی اثرات بی‌دردی و آرام بخشی پتیدین هیدروکلراید با زایلازین می‌باشد. به همین منظورتعداد 10 راس اسب با سن بین 2 تا 8 سال ووزن بین 250 تا 350 کیلوگرم به دو گروه 5 راسی تقسیم شدند. به اسب‌های گروه تیمار، ترکیب پتیدین با دوز ۲ میلی‌گرم به ازای هر کیلوگر أکثر

  هدف از این مطالعه بررسی اثرات بی‌دردی و آرام بخشی پتیدین هیدروکلراید با زایلازین می‌باشد. به همین منظورتعداد 10 راس اسب با سن بین 2 تا 8 سال ووزن بین 250 تا 350 کیلوگرم به دو گروه 5 راسی تقسیم شدند. به اسب‌های گروه تیمار، ترکیب پتیدین با دوز ۲ میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن بصورت داخل عضلانی و زایلازین 2% به میزان 2/0 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن بصورت داخل وریدی تزریق گردید. همچنین به اسبان گروه شاهد، نرمال سالین به میزان ۱ میلی‌لیتر به ازای هر ۴۵ کیلوگرم وزن بدن بصورت داخل وریدی تزریق گردید. برخی از علایم حیاتی همچون درجه حرارت، تعداد تنفس و ضربان قلب قبل از تزریق دارو و در فواصل 5 دقیقه‌ای تا 6 ساعت پس از تزریق مورد اندازه‌گیری واقع و ثبت گردید. وسعت و میزان بی دردی احتمالی از تحریک فرو بردن یک سوزن نازک در نواحی مختلف مقعد، پرینه و پهلوها و واکنش و عکس العمل حیوان ثبت گردید. نتایج حاصل توسط آنالیز واریانس دوطرفه (ANOVA) و آزمون اندازه‌های تکراری (repeated measurement) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و برای بررسی با سطح معنی‌داری 05/0>P از تست چند دامنه‌ای دانکن استفاده شد. نتایج نشان داد تزریق همزمان پتیدین و زایلازین باعث ایجاد حالت آرام بخشی مناسب گردید. پایین آمدن سر و شل شدن لب پایین مشهود بود. علائم شدیدتر تضعیف عمومی مانند عدم تعادل در اکثر اسب‌ها مشاهده گردید. حیوان به تمامی تحریکات نیش سوزن با حرکات دم و قسمت خلفی و انقباض عضلات ناحیه وگاهی لگد زدن پاسخ داد. میانگین ضربان قلببه طور قابل توجهی در گروه درمانیدر زمان‌های 30و 60پس از تزریقافزایش یافت که این تغییرات از نظر آماری )05/0>(P معنی‌دار بود. درجه حرارت بدن نیز به‌طور متوسط در اسب‌های گروه تیمار15 دقیقه پس از تزریقکاهش یافت که این تغییرات از نظر آماری )05/0>(P معنی‌دار بود. کمتریندرجه حرارت مقعدیثبت شده درگروه درمانی 3/0±35.92در15 دقیقه بعد از تزریق بودکه 30 دقیقهپس از تزریق به حالت پایدار بازگشت. تعداد تنفسدرگروهدرمانی به طور قابل توجهیدر زمان‌های 15 و 30 بعد از تزریقدر مقایسه باگروه کنترلکاهش یافته است که این تغییرات از نظر آماری )05/0>(P معنی‌دار بود. نتایج حاصل از این مطالعه نشان می‌دهد که تزریق توام پتیدین با زایلازین به میزان‌های ذکر شده سریع‌الاثر بوده و آرام‌بخشی مناسبی را در حیوان ایجاد می‌کند در حالیکه فاقد اثرات بی دردی می‌باشد وعوارض جانبی این ترکیب دارویی نیز در حد قابل قبولی بوده و هیچگونه خطری برای حیوان ایجاد نمی‌کند. تفاصيل المقالة
• حرية الوصول المقاله
  • صفحة الملخص
  • نص كامل
  
  3 - بررسی هیستوپاتولوژیک کبد به دنبال تجویز داروهای آسپرومازین و زایلازین به عنوان پیش ‌داروی بیهوشی در کبوتر
  رضا اصول زاده
  هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی و مقایسه تاثیرات هیستوپاتولوژی داروهای آسپرومازین و زایلازین به عنوان پیش داروی بیهوشی بر روی بافت کبد در کبوتر بود. برای این منظور، 18 قطعه کبوتر نر سالم از نظر بالینی، با محدوده سنی 8 تا 12 ماه و وزن بین 300 تا 450 گرم استفاده گردید. کب أکثر

  هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی و مقایسه تاثیرات هیستوپاتولوژی داروهای آسپرومازین و زایلازین به عنوان پیش داروی بیهوشی بر روی بافت کبد در کبوتر بود. برای این منظور، 18 قطعه کبوتر نر سالم از نظر بالینی، با محدوده سنی 8 تا 12 ماه و وزن بین 300 تا 450 گرم استفاده گردید. کبوترها به طور اتفاقی به 3 گروه 6 تایی تقسیم شدند. به کبوترهای گروه اول، به عنوان گروه شاهد داروی کتامین با دوز mg/kg30 تزریق شد. به گروه دوم داروی آسپرومازین با دوز mg/kg 1 تزریق و 10 دقیقه بعد از آن، داروی کتامین با دوز mg/kg30 تزریق گردید. در گروه سوم نیز، داروی زایلازین با دوز mg/kg 5 تزریق و 10 دقیقه پس از آن، داروی کتامین با دوز mg/kg 30 تزریق شد. تزریق ها در سمت چپ عضله سینه انجام شد. 24 ساعت بعد از تزریق، نمونه های بافتی از کبد کبوترها برداشته شده و مورد بررسی هیستوپاتولوژیکی قرار گرفتند. در بررسی های هیستوپاتولوژیک کبد های هر سه گروه دارای پارانشیم نرمال بودند، اما در کبد های گروه دوم پرخونی خفیف و در کبد های گروه دوم و سوم نفوذ سلول های التهابی تک هسته ای به صورت خفیف در نواحی اطراف پورتال مشاهده گردید. نتایج این مطالعه، برای اولین بار نشان داد که استفاده از رژیم های بیهوشی آسپرومازین – کتامین و زایلازین – کتامین در کبوتر، آسیب هیستوپاتولوژیک قابل توجهی در بافت کبد ایجاد نمی کند. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی و مقایسه تاثیرات هیستوپاتولوژی داروهای آسپرومازین و زایلازین به عنوان پیش داروی بیهوشی بر روی بافت کبد در کبوتر بود. برای این منظور، 18 قطعه کبوتر نر سالم از نظر بالینی، با محدوده سنی 8 تا 12 ماه و وزن بین 300 تا 450 گرم استفاده گردید. کبوترها به طور اتفاقی به 3 گروه 6 تایی تقسیم شدند. به کبوترهای گروه اول، به عنوان گروه شاهد داروی کتامین با دوز mg/kg30 تزریق شد. به کبوترهای گروه دوم داروی آسپرومازین با دوز mg/kg 1 تزریق و 10 دقیقه بعد از آن، داروی کتامین با دوز mg/kg30 تزریق گردید. در گروه سوم نیز، داروی زایلازین با دوز mg/kg 5 به صورت داخل عضلانی تزریق و 10 دقیقه پس از آن، داروی کتامین با دوز mg/kg 30 تزریق شد. 24 ساعت بعد از تزریق، نمونه های بافتی از کبد کبوترها برداشته شده و مورد بررسی هیستوپاتولوژیکی قرار گرفتند. در بررسی های هیستوپاتولوژیک کبد های هر سه گروه وضعیت نرمال نشان دادند، اما در کبد های گروه دوم پرخونی خفیف و در کبد های گروه دوم و سوم نفوذ سلول های التهابی تک هسته ای به صورت خفیف در نواحی اطراف پورتال مشاهده گردید. نتایج این مطالعه، برای اولین بار نشان داد که استفاده از رژیم های بیهوشی آسپرومازین – کتامین و زایلازین – کتامین در کبوتر، هیچ گونه آسیب هیستوپاتولوژیک قابل توجهی در بافت کبد ایجاد نمی کند. تفاصيل المقالة