فهرس المقالات دفروکسامین

• حرية الوصول المقاله
  • صفحة الملخص
  • نص كامل
  
  1 - ارزیابی اثرات پیش درمانی با دفروکسامین بر روی بیان ژن‌های آنژیوژنیک VEGF ، ANGP1 و TGFβ1در سلول‌های بنیادی مشتق از چربی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2
  راضیه تجلی اکرم عیدی حسین احمدی تفتی عبدالرضا پازوکی علی محمد شریفی
  10.30495/jcp.2023.22979
  سلول‌های بنیادی مشتق از بافت چربی (ADSCs) یک درمان امیدوارکننده برای ترمیم زخم‌های دیابتی به شمار می‌آید. اما، اثربخشی درمان اتولوگ مبتنی برADSC‌های مشتق از بیماران مبتلا به دیابت نیاز به بهبود دارد. هدف از این پژوهش، بررسی اثر پیش درمانی با دفروکسامین بر روی بیان ژن‌ها أکثر

  سلول‌های بنیادی مشتق از بافت چربی (ADSCs) یک درمان امیدوارکننده برای ترمیم زخم‌های دیابتی به شمار می‌آید. اما، اثربخشی درمان اتولوگ مبتنی برADSC‌های مشتق از بیماران مبتلا به دیابت نیاز به بهبود دارد. هدف از این پژوهش، بررسی اثر پیش درمانی با دفروکسامین بر روی بیان ژن‌های آنژیوژنیک در ADSC‌های دیابتی درمان شده با دفروکسامین بود. بدین منظور، بافت چربی شکمی از سه بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 و سه فرد سالم در بیمارستان آتیه‌ی تهران گرفته شد و ADSCs با روش آنزیمی استخراج و تا پاساژ سه کشت داده شدند. ADSC‌های دیابتی با غلظت‌های 75، 150 و 300 میکرومولار دفروکسامین به مدت 24 و 48 ساعت تیمار شدند. سپس میزان بقای سلول‌ها با استفاده از تست WST1 و میزان بیان ژن‌های VEGF، ANGP1 و TFGβ1 در ADSC‌های نرمال، دیابتی و دیابتی درمان شده با دفروکسامین با تکنیک Real time PCR مورد بررسی قرار گرفت. نتایج مطالعه‌ی حاضر نشان داد که میزان بیان هر سه ژن‌‍‎ در نمونه‌های دیابتی نسبت به گروه نرمال به صورت معنی دار کاهش یافته بود (p<0/05). اما میزان بیان هر سه ژن بعد از درمان سلول‌ها با غلظت‌های 150 و 300 میکرومولار دفروکسامین به مدت 24 ساعت به صورت محسوسی نسبت به گروه دیابتی درمان نشده افزایش یافته بود (P< 0/05). به طور کلی، نتایج مطالعه‌ی ما نشان داد که دفروکسامین به طور قابل‌ توجهی باعث افزایش معنی‌دار بیان VEGF، ANGP1 و TGFβ1 در ADSCهای دیابتی و افزایش ظرفیت آنژیوژنز آن‌ها می‌شود. تفاصيل المقالة
• حرية الوصول المقاله
  • صفحة الملخص
  • نص كامل
  
  2 - بررسی اثر دفروکسامین بر آنژیوژنز در پرده کوریوآلانتوئیک جنین جوجه
  آتنا دشتی زاده جواد بهارآرا سعیده ظفربالا نژاد خدیجه شاهرخ آبادی
  زمینه و هدف:دفروکسامین یک شلانه کننده آهن بوده که در درمان بیماری­های مسمومیت با آهن،مورد استفاده قرار گرفته و بر فرآیند آنژیوژنز نیز موثر می­باشد. هدف از این پژوهش بررسی اثر دفروکسامین بر آنژیوژنز در پرده کوریوآلانتوئیک جنین جوجه است.روش کار:40 عدد تخم­مرغ نطفه­دار نژا أکثر

  زمینه و هدف:دفروکسامین یک شلانه کننده آهن بوده که در درمان بیماری­های مسمومیت با آهن،مورد استفاده قرار گرفته و بر فرآیند آنژیوژنز نیز موثر می­باشد. هدف از این پژوهش بررسی اثر دفروکسامین بر آنژیوژنز در پرده کوریوآلانتوئیک جنین جوجه است.روش کار:40 عدد تخم­مرغ نطفه­دار نژاد ROSSدر 4 گروه شاهد، شاهد آزمایشگاهی 1، تجربی 1 و2 که به ترتیب، با دفروکسامین 10 و 100 میکرومولتیمار یافته تقسیم شدند. در روز هشتم انکوباسیون، اسفنج ژلاتینی بر روی پرده کوریوآلانتوئیک قرار داده شد که در گروههای تجربی 1 و 2 به ترتیب با 10 میکرولیتر، دفروکسامین10 میکرو مول و 100 میکرومول آغشته گردید. روز دوازدهم، تعداد و طول انشعابات عروقی در تمام نمونه­ها به کمک نرم­افزار Image Jاندازه­گیری و اطلاعات به­دست آمده به کمک نرمافزار SPSSتوسط آزمون­های آماری tو ANOVAدر سطح 05/0 Pتحلیل گردید.یافته­ها:میانگین تعداد و طول انشعابات عروقی در نمونه­های گروه شاهد آزمایشگاهی1 نسبت به گروه شاهد، اختلاف معنی­داری نداشت (05/0 p>). میانگین تعداد و طول انشعابات عروقی در گروه تجربی 1، نسبت به گروه شاهد، کاهش معنی­دار داشت (05/0P). میانگین تعداد انشعابات عروقی در گروه تجربی 2 نسبت گروه شاهد کاهش معنی­دار داشت (05/0 P) ، اما میانگین طول انشعابات عروقی در گروه تجربی 2 نسبت به گروه شاهد، کاهش معنی دار نشان نداد (05/0 p>نتیجه­گیری:دفروکسامین ، دارای اثرات مهاری بر آنژژیوژنز در پرده کوریوآلانتوئیک جنین جوجه می­باشد. تفاصيل المقالة