تحلیل زبان طنز و مطایبه در کاریکلماتورهای دهه 90 شمسی
محورهای موضوعی : ادبیات فارسی
لیلا محمدنژاد کلکناری
1
,
حسین پارسایی
2
,
حسام ضیایی
3
1 - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد قائمشهر، قائمشهر، ایران.
2 - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد قائمشهر، قائمشهر، ایران.
3 - گروه ادبیات فارسی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد قائمشهر، قائمشهر
کلید واژه: کاریکلماتور, زبان, مطایبه, طنز,
چکیده مقاله :
طنز و شوخ‌طبعی در ادب فارسی سابقه‌ای طولانی دارد و نمونه‌های آن را نه تنها در متون کهن که در آثار معاصر فارسی نیز می‌توان دید. طنزپرداز برای برانگیختن عواطف مخاطب و تأثیرگذاری بر ذهن و روان او باید جهان پیرامون خود را برخلاف آن گونه که هست دگرگون و غیرواقعی جلوه دهد. به همین سبب، سعی در بیان مفاهیم ذهنی خود به طور غیرمستقیم دارد تا پیام اصلی خود ناگفته، گفته آید و ناشنوده، شنفته شود. کاریکلماتور نوشته‌ای طنزگونه و کوتاه است که به پدیده‌های پیرامون و روابط میان اشیاء و موجودات نگاهی تازه و متفاوت دارد، لذا در این پژوهش زبان طنز و مطایبه در کاریکلماتورهای دهه 90 شمسی بررسی و تحلیل می‌شود. نتیجه این جستار که به روش توصیفی و تحلیلی انجام شده است، نشان می‌دهد که زبان طنز کاریکلماتورهای دهه 90 زبانی خلاق و هنرمندانه است و نویسندگان آثار این دهه با بکارگیری، ایجاز، انواع بازی‌های زبانی، هنجارگریزی و به کاربردن زبان شاعرانه توانسته‌اند واقعیات جامعه را به تصویر بکشند.
Humor has a long history in Persian literature and examples of it can be seen not only in ancient texts but also in contemporary Persian works. In order to arouse the audience's emotions and influence their minds and psyches, the satirist must transform the world around him as it is and become unreal. For this reason, he tries to express his mental concepts indirectly so that "his main message can be heard unspoken, said and unheard." Caricaturist is a humorous and short text that has a new and different look at the surrounding phenomena and relations between objects and beings, so in this study, the language of humor and comparison in caricatures of the 90s is examined and analyzed. The result of this research, which was done in a descriptive and analytical way, shows that the satirical language of the 90s cartoonists is a creative and artistic language, and the authors of the works of this decade have been able to express the realities of society by using, brevity, all kinds of language games, avoiding norms and using poetic language to depict.
_||_