مقدمه و هدف پژوهش: در رویکرد کاهش خطرپذیری سکونتگاهها، سیستمی تابآور است که بتواند مخاطرات موقت و دائم را جذب کرده و خود را با شرایط به سرعت در حال تغییر انطباق دهد، بدون اینکه کارکرد خود را از دست بدهد. در این راستا، نیاز به یک رویکرد مدیریتی پویا در راستای تحقق تاب چکیده کامل
مقدمه و هدف پژوهش: در رویکرد کاهش خطرپذیری سکونتگاهها، سیستمی تابآور است که بتواند مخاطرات موقت و دائم را جذب کرده و خود را با شرایط به سرعت در حال تغییر انطباق دهد، بدون اینکه کارکرد خود را از دست بدهد. در این راستا، نیاز به یک رویکرد مدیریتی پویا در راستای تحقق تابآوری احساس میگردد. با توجه به اهمیت نقش شاخصهای مدیریتی در تحقق شهر تابآور، هدف از پژوهش حاضر امکانسنجی اصول مدیریتی تابآوری در کلانشهر تبریز با تأکید بر رویکرد هیوگو میباشد.
روش پژوهش: روش تحقیق از نظر هدف کاربردی و از نظر ماهیت تحلیلی-اکتشافی میباشد که بهمنظور تجزیه و تحلیل اطلاعات از مدل تحلیل عاملی اکتشافی استفاده شده است. همچنین جامعهی آماری تحقیق شامل نخبگان دانشگاهی و مدیران و مسئولان حوزهی مدیریت بحران کلانشهر تبریز میباشد که حجم نمونه بر اساس روش دلفی هدفمند 100 نفر برآورد گردیده است.
یافتهها: یافتههای تحقیق نشان میدهد که اصول 10گانهی مدیریتی تابآوری بر مبنای دیدگاه هیوگو مانند یکپارچگی و هماهنگی در تصمیمگیری و سیاستگذاری، نظارت و اقدامات بازرسی، ساختارها و قوانین، ارتقای ظرفیتهای سازمانی و محلی و رویکردهای مواجهه و بازتوانی در مواقع بحرانی و پس از آن در کلانشهر تبریز دارای وضعیت مطلوبی نمیباشد.
نتیجه گیری: نتایج حاکی از آن است که 17 مؤلفه بر عدم تحققپذیری این رویکرد در کلانشهر تبریز تأثیرگذار میباشند که بر اساس مدل تحلیل عاملی در سه عامل اصلی ساختار مدیریتی و قوانین ناکارآمد، عدم ظرفیتسازی نهادی و تأکید بر دانشمحوری و نبود دیدگاه چندبعدی و سیستمی به ترتیب با ارزش ویژهی 452/6، 159/3 و 893/1 قابل طبقهبندی هستند.
پرونده مقاله