بهبود خون‌سازگاری غشاء پلی‌اترسولفون در اثر تابش با لیزر XeCl در محیط‌های هوا و آب(عادله هاشمی پناه مهرابادی1، هدیه پازکیان2 ، محمود ملاباشی1، مهدیه پازکیان3)
محورهای موضوعی : موضوعات پیرامون فیزیک اتمی و مولکولی قابل داوری می باشند.
کلید واژه: لیزر اگزایمر زنون کلراید, غشاء پلی‌اترسولفون, پلیمر پلی‌وینیل پیرولیدن, خون‌سازگاری,
چکیده مقاله :
در این مقاله به بررسی اثر تابش لیزر اگزایمر XeCl بر بهبود کارایی غشاءهای پلی اترسولفون، که کاربرد فراوان در ساخت فیلترهای دیالیز خون دارد، با درصدهای متفاوتی از پلی وینیل پیرولیدون در دو محیط هوا و آب پرداخته شده است. نتایج نشان می دهد که محیطی که در آن تابش انجام می شود در ساختار شیمیایی غشاءها تاثیر بسیاری دارد. این مسئله ناشی از ایجاد پیوندهای مختلف با شدت های متفاوت روی سطح غشاء در اثر تابش در دو محیط متفاوت است. در اثر تابش نمونه ها با لیزر در شاریدگی های بالا پلومی از ذرات کنده شده روی سطح ایجاد می شود که میزان انتشار آن در هوا و آب متفاوت است. بنا بر نتایج به دست آمده برهم کنش بین تابش لیزر و سطح نمونه به سبب تشکیل پلوم پلاسمایی از ذرات هدف و ذرات معلق در اطراف محدوده تحت تابش (در هوا یا آب) می تواند منجر به واکنش شیمیایی موثر بین سطح تحت تابش و مولکول های تجزیه شده محیط مانند مولکول های O2 در هوا یا پیوندهای کششی OH مولکول های آب شود. برای بررسی این موضوع پیوندهای ایجاد شده روی سطح غشاء در اثر تابش لیزر به وسیله طیف سنجی مادون قرمز مشاهده و قله های مربوط به هر پیوند مشخص شد. نتایج این آزمایش نشان می دهد که علیرغم تشکیل گروه های قطبی روی سطح غشاء هنگام تابش غشاء در آب و هوا، شدت قله مربوط به پیوندهای قطبی OH موثر در آبدوستی و خون سازگاری غشاءها در تابش دهی آن ها در آب بیشتر است. این امر با کاهش میزان زاویه تماس قطره آب و کاهش میزان چسبندگی پلاکت روی سطح غشاءها کاملاً سازگار است.