بررسی توزیع مکانی بارندگی با روشهای میان یابی قطعی و زمین آماری (مطالعه موردی: استان اصفهان)
محورهای موضوعی : منابع آب
کلید واژه: کریجینگ, زمین آمار, : میان یابی, بارندگی متوسط سالانه,
چکیده مقاله :
تغییرات مکانی بارندگی بدلیل تفاوت و تغییرات آب و هوایی بوده و برای تهیه نقشه های تغییرات مکانی و برآورد متوسط منطقه ای نیاز به میان یابی مقدار بارندگی بین ایستگاهها است. در تحقیق حاضر روشهای میان یابی زمین آماری و قطعی برای تهیه نقشه توزیع مکانی بارندگی متوسط سالانه استان اصفهان بررسی شد. اطلاعات 20 ایستگاه هواشناسی استان اصفهان در دوره 1987 تا 2017 استفاده شد. نتایج نشان دهنده دقت بالاتر روش میان یابی زمین آماری دارد. از این بین روش کوکریجینگ با مدل نمائی و متغیر کمکی ارتفاع ایستگاه بیشترین دقت را داراست. با توجه به نقشه توزیع مکانی بارندگی متوسط سالانه که از روش کوکریجینگ تهیه شد، بیشترین مقادیر بارندگی متوسط سالانه (Pt) در جنوب و غرب استان اصفهان دیده شد. کمترین مقادیر بارندگی در شرق و شمال استان اصفهان وجود دارد که به دلیل وجود دشت و اقلیم خشک می باشد.
The spatial variations of rainfall are due to differences and climatic variations, and to produce spatial variation maps and regional average estimates, it is necessary to interpolate the amount of precipitation between stations. In the present research, geostatistical and deterministic interpolation methods were developed for the spatial distribution map of the annual rainfall in Isfahan province. The data of 20 meteorological stations of Isfahan province were used during the period 1987 to 2017. Results show higher accuracy of geostatistical interpolation method. From this, the cokriging method has the most precision with the exponential model and the auxiliary variable of the station's height. According to the spatial distribution map of annual rainfall, which was prepared by the cokriging method, the highest mean annual rainfall (Pt) was found in south and west of Isfahan province. The lowest rainfall in the east and north of Isfahan province is due to the presence of dry plains and climates.
_||_