مبانی زیباشناختی رخسار و زلف یار، در صحبت نامه ی همام تبریزی

محورهای موضوعی : تمثیل در زبان و ادب فارسی

فاضل عباس زاده ¹ (دانشجوی دوره ی دکتری زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی – واحد علوم و تحقیقات تهران - ایران)
جلیل تجلیل ² (استاد زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی – واحد علوم و تحقیقات تهران - ایران)

تاریخ دریافت : 1392/03/09 تاریخ پذیرش : 1392/06/06 تاریخ انتشار : 1392/07/01

کلید واژه: بیان, aesthetics, همام, صحبت نامه, زیباشناختی, چهره ی معشوق, زبان ادبی, Homam, Sohbatnameh, expressive means, the beloved’s face, literary language,

چکیده مقاله :

همام یکی از شاعران بزرگ ادب فارسی است که با تمسک به تخیل هنری، و چنگ زنی به دامن پرنقش خیال، توانسته است چندین مصداق را با یک نشانه به منظر حضور و ظهور رسانده جهان تازه ی شاعرانه ای بیافریند، زیرا تصویر آفرینی و تصویرسازی یکی از راه های گریز از زبان کلیشه ای و بیرون رفت از زبان عادی و گذر به زبان ابهام آفرین ادبی است و بررسی ریشه ای این گونه موارد تصویرساز، ما را با بخشی از ارزش ها و زیبایی های هنری و بلاغی آشنا می کند. ما در این جستار کیفیت و کمیت تصویر آفرینی همام تبریزی را در مثنوی صحبت نامه - که با چهره ی معشوق نقش زده- در بوته ی بیان سنجیده، ابزارهای تصویر ساز او مورد تحلیل قرار گرفته است.

چکیده انگلیسی:

Imagery and image creation is one of the techniques to avoid the clichéd and ordinary language and enter the realm of ambiguous literary language. Homam as a great Persian poet, utilizing artistic imagination and colorful imagery, has managed to express several referents in a single sign and create a novel poetic sphere. Profound studies of such examples of imagery familiarize us with some artistic values and rhetorical beauties. In this study, using “expressive” means, we have measured the quality and quantity of Homam Tabrizi’s image creation in Masnavi-e-Sohbatnameh, pictured by the beloved’s face, and analyzed his imagery devices.