اثرات کشندگی و جانبی کنه‌کش اسپیرودیکلوفن و اسپیرومسیفن روی کنه تارتن دو لکه‌ای Tetranychus urticae Koch و شکارگر آن Neoseiulus californicus McGregor (Acari: Phytoseiidae)
محورهای موضوعی : حشره شناسی و سایر بندپایان
سعیده سرباز
1
(گروه گیاه‌پزشکی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه آزاد اسلامی اراک، واحد اراک)
شیلا گلدسته
2
(گروه گیاه‌پزشکی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه آزاد اسلامی اراک، واحد اراک)
عباسعلی زمانی
3
(گروه گیاه‌پزشکی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه رازی، کرمانشاه)
ابراهیم سلیمان نژادیان
4
(گروه گیاه‌پزشکی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه شهید چمران، اهواز)
رضا وفایی شوشتری
5
(گروه گیاه‌پزشکی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه آزاد اسلامی اراک، واحد اراک)
کلید واژه: Toxicity, Tetranychus urticae, سمیت, اسپیرودیکلوفن, اسپیرومسیفن, کنه تارتن دو لکه‌ای, Neoseiulus californicus, spirodiclofen, spiromesifen,
چکیده مقاله :
سمیت حاد دو آفت‎ کش اسپیرودیکلوفن و اسپیرومسیفن علیه مراحل مختلف سنی تخم و ماده بالغ کنه تارتن دولکه ‎ای (Koch) Tetranychus urticae روی گیاه لوبیا در شرایط آزمایشگاه بررسی شد. آزمایش ‎ها در شرایط دمایی ċ2±27، رطوبت نسبی 5±70% و دوره نوری 16:8 (تاریکی: روشنایی) بررسی شد. اثر باقی مانده دو آفت‎ کش روی ماده‎ های بالغ نیز ارزیابی شد. زیست سنجی به روش غوطه ور سازی برگ در پنج غلظت مختلف برای آفت‎ کش اسپیرودیکلوفن (416، 87/86، 11/18، 78/3، 79/0)، (26/3، 63/1، 83/0، 41/0، 21/0) و اسپیرومسیفن (260، 27/51، 10/10، 07/4، 39/0)، (56/1، 53/0، 18/0، 06/0، 02/0) به ترتیب برای مرحله تخم و ماده بالغ انجام شد و سپس مقادیر LC50 و LC90 به وسیله آنالیز پروبیت تایید شد. مقادیر LC50 آفت‎-کش اسپیرودیکلوفن برای مرحله تخم و کنه ماده بالغ به ترتیب 06/2 و 68/28 و برای آفت‎ کش اسپیرومسیفن به ترتیب برابر 24/0 و 28/14 پی ‎پی ‎ام بود. همچنین اثر باقی ‎مانده دو آفت ‎کش فوق روی مرحله کنه ماده بالغ آفت و کنه شکارگرش Neoseiulus californicus McGregor بررسی شد. اثر غلظت حاصل از LC90 هر دو آفت ‎ کش روی مرگ و میر کنه آفت و شکارگر بین روزهای اول و 14 به دست آمد. داده‎ های آماری حاصل از این آزمایش نشان داد که به طور کلی هر دو آفت‎ کش به خصوص اسپیرومسیفن سمیت بالایی روی مرگ و میر کنه ماده بالغ آفت و اثر سمیت کمی روی کنه شکارگر دارند. بعد از گذشت هفت روز تیمار شدن با دو آفت ‎کش اسپیرومسیفن و اسپیرودیکلوفن مرگ و میر کنه ماده بالغ آفت به ترتیب 6/56 و 3/78 درصد و 14 روز بعد این مقادیر به ترتیب برابر 6/46 و 6/51 درصد برای کنه آفت به دست آمد. کاربرد این دو آفت ‎ کش بعد از گذشت دو هفته با وجود تاثیر بالا در کنترل جمعیت کنه تارتن دو لکه ‎ای، هیچ تاثیر منفی روی جمعیت کنه شکارگر نداشت.
The acute toxicity of the acaricides spirodiclofen and spiromesifen to eggs and adult females of the two-spotted spider mite, Tetranychus urticae Koch, was evaluated in laboratory at 27 ± 2°C temperature, 70 ± 5% relative humidity (RH), and 16/8 L/D photoperiodic conditions. The residual effects of these miticides on adult females were also assessed. In these assays, eggs and female mites were treated with five different concentrations of the two acaricides: spirodiclofen (0.21, 0.41, 0.83, 1.63, and 3.26 mg/L) and (0.79, 3.78, 18.11, 86.87, and 416 mg/L), spiromesifen (0.02, 0.06, 0.18, 0.53, and 1.56 mg/L) (0.39, 4.07, 10.10, 51.27, and 260 mg/L) for egg and female adult respectively. LC50 and LC90 of the chemicals were measured and the obtained data was analysed by probit analysis. The LC50 value of spirodiclofen against egg and adult of T.urticae were 0.86, 11.95 and for spiromesifen were 0.10, 5.95 ppm respectively. Also the effects of the two acaricide residues on mortality rate of female spider mites and its predatory mite, Neoseiulus californicus McGregor, were investigated at LC90 levelfollowing 0, 1, 3, 7, 10 and 14 days’ of treatment. at The results showed that the mortality of mites increased significantly with increasing acaricide concentrations. Generally, both acaricides, especially spiromesifen, proved to be highly toxic to eggs, moderately to adult females, and slightly to predatory female mites. After seven days of treatment, mortality in mites caused by spirodiclofen and spiromesifen were 86.6% and 70%, and after two weeks, were 46.6% and 51.6%, respectively. After two weeks of treatment, acaricides had gained efficient control against two-spotted spider mites and did not have a significant negative effect on the population of N. californicus. The results suggest that both spirodiclofen and spiromesifen could be successfully used for an IPM programme acco pany with the biological control agent, N. californicus.
_||_