شاعران اندرزگوی حاکمان در غرب و شرق بررسی مقایسه ای دیدگاههای سعدی و شکسپیر در خصوص صلح و جنگ
محورهای موضوعی : ادبیات تطبیقی
سیده زهرا نوزن
1
(عضو هیئت علمی دانشگاه علوم انتظامی امین)
کلید واژه: سعدی, شکسپیر, صلح, پند و اندرز, جنگ,
چکیده مقاله :
شکسپیر در طلایی ترین دوره سیاسی و آرام ترین برهه اجتماعی تاریخ انگلستان، که با کمترین تنش نظامی نسبت به دوره های قبل سپری می شد، به امر جنگ و صلح می پردازد، زیرا در نیم قرن حکومت الیزابت بدون هیچ لشکرکشی به سایر کشورها و تنها با دفاع در برابر زیاده خواهی اسپانیا، هیچ جنگی و ویرانی ببار نیامده بود. در اینجا نیز تخیل خلاقانه شاعر نقشی را به تصویر می کشد که خود ندیده و صدایی را به گوش مخاطبان می رساند که خود نشنیده بود. زشت نمایی جنگ در تراژدی و برجسته کردن صلح در کمدی های شکسپیر و از سوی دیگر پند و اندرز حکیمانه سعدی به حاکمان دوران خود موضوعی است که این مقاله به دنبال پردازش آن است. منش ادبی شکسپیر بیشتر به سبک و سیاق ادیبان شرقی مانند سعدی شیرازی شبیه تر است که این مقاله سعی در بررسی شباهت های سبک این دو شاعر نامی شرق و غرب دارد. سعدی از راه هشدار وپند و اندرز شاهان را از خودکامگی، جنگ و ستم برحذر می دارد. الیزابت با یاری ادیبانی مانند شکسپیر تلاش زیادی کرد تا جنگ را تقبیح و صلح و آرامش را تمجید کند. شعار "می بینم وچیزی نمی گویم"مبتنی بر صبر وخویشتنداری بود که ملکه انگلیس بدان اعتقاد داشت و بر این اساس قصد داشت در کشورداری شکیبایی کند و از گسترش خشونت پیشگیری نماید. شکسپیر ادیب، همگام با سیاستمداران صلح دوست زمان خود بر غلاف کردن شمشیر، درباره زشتی عواقب مخرب جنگ قلم فرسایی می کند.
Shakespeare in the most peaceful era of British history, generally known as “the golden age” which is marked with the least possible military tension, deals with war and peace, bearing in mind that in the reign of Elizabeth I, except for the rightful defence against Spaniards, not a single war was fought and not any devastation occurred that Shakespeare would possibly stage its actualities,. It is called the creative poetic imagination that enables the poet to depict the picture which he has never seen or the voice never heard. Condemnation of war in tragedy and commendation of peace in comedy is the main aim of this research, the manner that much resembles the strategy of eastern poets rather than that of the well-known author of Russia. Saidi of Shiraz mainly suffices to the warnings, advice and instructions humbly offered to the authorities to hinder their oppression, autocracy and absolutism. Relying on her patience and tolerance, “I see but say nothing” was the motto of Queen Elizabeth in which she so adherently believed and by which she was determined to expand patience and avoid violence in her administration. This article intends to investigate how the bard of Avon, hand in hand with his contemporaneous politicians, as the advocators of peace, have sheathed their swords and drawn their pens to write about the destructive destiny of war in the peace time as Saadi did.
_||_