زمینه و هدف: نوع فعالیت‌ها و رویدادهای اجتماعی و توان مکان در جذب افراد و گروه‌های مختلف، مهم‌ترین عامل در پویایی فضاهای شهری است. پارک خانواده جدیدالاحداث شهر مهاباد، علاوه بر هزینه‌بر بودن احداث آن و داشتن موقعیت و پتانسیل مناسب، به‌صورت مطلوب نتوانسته است که موجبات جذب و حضور شهروندان را به فضا فراهم نماید. لذا هدف پژوهش حاضر این است که ضمن ارزیابی فضای موردمطالعه ازلحاظ جنبه‌های فعالیتی، به تبیین مهم‌ترین مؤلفه‌های اثرگذار بر ارتقاء وضعیت فعالیتی در فضای موردمطالعه بپردازد.روش بررسی: پژوهش حاضر به روش توصیفی- تحلیلی انجام‌گرفته است. ابزار گردآوری اطلاعات در پژوهش حاضر اسنادی و میدانی است. با استفاده از توزیع پرسش‌نامه و تصویربرداری، ارزیابی فضا و شناسایی عوامل اثرگذار بر ارتقاء جنبه‌های فعالیتی فضا سنجش شده‌اند. همچنین از نرم افزار SPSS جهت انجام آزمون های آلفای کرونباخ، KMO ، بارتلت، T.test و رگرسیون خطی چندگانه بهره گرفته‌شده است.یافته‌ها: مقدار آزمون های آلفای کرونباخ و KMO ، بالای 7/0 و همچنین سطح معنی‌داری آزمون بارتلت نیز کمتر از 05/0 به دست آمد که نشان از پایایی و روایی درونی و ساختاری پرسشنامه توزیع‌شده دارد. همچنین نتایج آزمون t.test شأن داد که فضای شهری موردمطالعه ازنظر کاربران فضا در کلیه مؤلفه‌های فعالیتی در سطح ضعیف ارزیابی‌شده است. نتایج آزمون رگرسیون خطی چندگانه، مشخص ساخت که وجود فعالیت‌های متنوع برای گروه‌های مختلف با میزان اثر 274/0 و دسترس‌پذیر بودن کاربری‌ها و فعالیت‌های اوقات فراغت، با میزان اثر 248/0 مهم‌ترین و اثرگذارترین مؤلفه‌های مرتبط با ارتقاء وضعیت فعالیتی فضای موردمطالعه می‌باشند.نتیجه‌گیری: ایجاد فضاهای شهری همچون پارک خانواده شهر مهاباد، بدون توجه به جنبه‌های فعالیتی، به‌ویژه مبتنی بر خواست گروه‌های مختلف کاربران فضا، صرفاً در حد یک کاربری باقی‌مانده و جذابیت و کارآیی لازم برای حضور شهروندان را نداشته، لذا پویایی و عملکرد فعالیتی مطلوب تحقق نخواهد یافت. پژوهش حاضر به‌منظور ساماندهی فضا، نقاط ضعف و همچنین مهم‌ترین عوامل اثرگذار بر ارتقاء فعالیتی پارک‌های شهری را شناسایی نموده است. تفاصيل المقالة

اهمیت فضاهای عمومی شهری به‌ عنوان یکی از ارکان اصلی توسعه پایدار در زندگی روزمره افراد غیرقابل‌انکار است، بااین‌وجود، به اصول و معیارهای طراحی در طرح های توسعه شهری توجه چندانی نشده است. دراین ‌بین یکی از فضاهایی که بستری جهت انجام ملاقات های محله ای و گذران اوقات فراغت و مشارکت شهروندان و بهبود حیات اجتماعی شهر فراهم می‌آورد، پارک است. بر این اساس پژوهش حاضر که در سال 1397 در پارک خانواده شهر مهاباد به انجام رسیده است، با روش توصیفی- تحلیلی و گردآوری اطلاعات به روش پیمایشی، به بررسی میزان پایداری فضای مورد مطالعه بر اساس شاخص های پایداری فضای جمعی و همچنین سنجش مهم‌ترین عوامل اثر گذار بر ارتقاء پایداری در فضای مذکور پرداخته است. سنجش انجام‌شده توسط آزمون آلفای کرونباخ، پایایی پرسشنامه و نتایج آزمون های KMOو بارتلت، کفایت حجم نمونه و همچنین روایی درونی و ساختاری پرسشنامه را تأیید کردند. نتایج تحلیل های آماری، حاکی از وضعیت ناپایدار فضا در تمامی مؤلفه‌های بررسی‌شده (به‌جز در مؤلفه‌های اجتماع پذیری) می باشد. همچنین نتایج مدل معادلات ساختاری با استفاده از نرم افزار PLS نیز مشخص ساخت که مؤلفه‌های مربوط به معیار آسایش و تصویر ذهنی که اشاره به آسایش، آرمش و امنیت فیزیکی و روانی کاربران فضا دارند، با اختلاف، بیشترین تأثیر را بر ارتقاء پایداری در فضای مورد مطالعه دارند. بنابراین جهت ساماندهی و ارتقای پایداری فضا، این دسته از مؤلفه‌ها می بایست در اولویت تحقق و اجرا قرار گیرند. تفاصيل المقالة