افزایش قابلیت استخدامی مهمترین عاملی است که افراد حرفه‌ای به‌دنبال آن بوده تا بتوانند به موقعیت‌های شغلی مطلوب دست یافته و در مسیر پیشرفت و توسعه شغلی حرکت کنند. اخیرا در ادبیات مدیریت موضوعات جدیدی همچون خودرهبری طرح شده‌اند که، افراد را در افزایش قابلیت استخدام یاری می‌کنند. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر خودرهبری بر قابلیت استخدام‌پذیری است. روش پژوهش از نوع توصیفی_پیمایشی و از نظر هدف توسعه‌ای و کاربردی است. جامعه آماری دانشجویان رشته مدیریت دانشگاه لرستان می‌باشند. روش نمونه‌گیری استفاده‌شده نمونه‌گیری دردسترس است. از آنجایی که حجم کلی 350 نفر است، حجم نمونه 183 نفر براساس فرمول کوکران بدست آمده است. برای جمع‌آوری اطلاعات از پرسشنامه استفاده شده است. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از تکنیک مدل‌سازی معادلات ساختاری با کمک نرم‌افزار smart-pls بهره‌گرفته شده است. نتایج به‌دست‌آمده نشان می‌دهد خودرهبری با ضریب مسیر 456/0 بر قابلیت استخدام تاثیر مثبت و معناداری دارد. با توجه به این یافته‌ها می‌توان نتیجه گرفت خود رهبری بر قابلیت استخدام تاثیر مثبت و معناداری دارد. تفاصيل المقالة