چکیده
همراه با افزایش جمعیت و گسترش شهرنشینی، پدیدههایی در قلمروی پیرامون شهرها و پسکرانه روستاییشان در حال گسترش است که چنین قلمروهایی با ترکیبی از ویژگی های شهری و روستایی اغلب بهعنوان پیراشهر[1] شناخته می شوند. از اثرگذاری شهر و شهرنشینی بر روستا و محیط پیرامونی أکثر
چکیده
همراه با افزایش جمعیت و گسترش شهرنشینی، پدیدههایی در قلمروی پیرامون شهرها و پسکرانه روستاییشان در حال گسترش است که چنین قلمروهایی با ترکیبی از ویژگی های شهری و روستایی اغلب بهعنوان پیراشهر[1] شناخته می شوند. از اثرگذاری شهر و شهرنشینی بر روستا و محیط پیرامونی، تحول فضایی پیراشهرنشینی[2] شکل میگیرد. طی چهل دهه اخیر، روستاهایی پیرامونی کلانشهر تهران نیز در پی برونفکنی و جابهجایی فضایی جمعیت و فعالیت، دستخوش تغییرات عمدهای قرار داشتند، به طوریکه با بالاترین تغییرات نرخ رشد جمعیت در منطقه کلانشهری تهران، به نقاط شهری تبدیل میشوند. در این گذار پیراشهرنشینی، زمینهای زراعی با قابلیت تولید مواد غذایی در شرایط عدم کنترل رشد، به زمینهای شهری و تولیدکننده سرمایه با ارزش افزوده بالاتر تبدیل می شود. تحلیل کلاس های پوشش گیاهی حاکی از کاهش ۳۵ درصدی زمینهای زراعی و افزایش ۵۰ درصدی مساحت زمینهای شهری است که بیشترین میزان افزایش سطح زمینهای شهری در نقاط روستایی تبدیلشده به شهر یا به عبارتی سکونتگاههای پیراشهری مشاهده میشود. هدف از این مقاله، بررسی تاثیر تحولات پیراشهرنشینی بر زمینهای مستعد زراعی از لحاظ ارزیابی توان اکولوژیکی در منطقه کلانشهری تهران و بکارگیری نتایج تحلیلی چنین تحولاتی در برنامهریزی و مدیریت حریم کلانشهر تهران (۱۳۸۵) است. با بهرهمندی از روشهای تحلیل کمی و فضایی، رشد سکونتگاههای پیراشهری بر اساس دادههای جمعیتی و تصاویر ماهواره لندست تحلیل میشوند. از یافتهها ودستاوردهای پژوهشی مقاله آن است که 1)سکونتگاههای پیراشهری در مناسبترین اراضی زراعی منطقه کلانشهری تهران در حال رشد هستند. با تداوم روند رشد قارچگونه و پراکنده سکونتگاههای پیراشهری در چنین زمینهایی، تعادل اکولوژیکی و زیستمندی اقتصادی منطقه کلانشهری تهران با تهدیدات جدی روبهرو میشود که در این مقاله پیشنهاد می شود از سیاست های مهار توسعه همچون کمربندسبز برای مقابله با تهدید رشد سکونتگاههای پیراشهری در اراضی زراعی استفاده گردد. 2) شهرنشینی در مراکز روستایی یا به عبارتی تحولات پیراشهرنشینی در نواحی گسترده ای از حریم تهران (1385) در حال گسترش است که در راستای تحقق اهداف کلان تعیین حریم تهران پیشنهاد می شود که با رویکرد نوین مبتنی بر پیوستگی و انسجام ارتباطات و مناسبات شهر-روستا-طبیعت به جای تفکیک آن ها به برنامهریزی در حریم پرداخت. کاربرد مقاله در برنامه ریزی حریم تهران (1385) از آن رو است که می توان با تدوین رویکردهای نوین به برنامهریزی نواحی پیراشهری مبتنی بر پیوستگی روستا-شهری در برنامهریزی و مدیریت حریم، تهدید از بین رفتن زمینهای زراعی ناشی از رشد سکونت گاههای پیراشهری را با اتخاذ تدابیری چون توسعه کشاورزی شهری و توسعه گردشگری به فرصتی برای رونق اقتصادی و ارتقائ بهرهوری روستایی در نواحی پیراشهری تهران تبدیل کرد. این مقاله در راستای برنامه ریزی حریم شهر تهران پیشنهاد میدهد که برای سکونتگاههای پیراشهری که به سرعت درحال رشد در زمین های زراعی هستند و بخش بزرگی از حریم تهران را فرامی گیرند، سیاستهای مدیریتی یکپارچه اتخاذ گردد و تحت لوای تشکیلات نهادی یکپارچه نیز این سیاستها اجرایی گردند. برنامه ریزی و مدیریت توسعه فضایی یکپارچه برای شهر، روستا و پیراشهر در حریم تهران، نیازمند درنظر گرفتن توسعه فضایی این عناصر با یکدیگر است که در عین بهره مندی از آزادی های محلی هر یک با سطوح بالای مدیریتی در سطح منطقه نیز هماهنگ باشد. نهاد مدیریت حریم تهران میتواند نهادی عمومی و غیردولتی به ریاست شهرداری تهران باشد. تدوین استراتژی های فضایی منطقهای (Regional Spatial Strategy) با هدف پیوستگی روستا- شهری، میتواند پلی بین شکاف سیاستهای توسعه روستایی (طرحهای روستایی) و توسعه شهری (طرحهای جامع شهری) مجزا در حریم تهران باشد
[1] - Peri-Urban
[2] - Peri-urbanisation
تفاصيل المقالة
فصلنامه علمی و پژوهشی نگرش های نو در جغرافیای انسانی
,
العدد1,السنة
7
,
بهار
1394
چکیده
همراه با افزایش جمعیت و گسترش شهرنشینی، پدیدههایی در قلمروی پیرامون شهرها و پسکرانه روستاییشان در حال گسترش است که چنین قلمروهایی با ترکیبی از ویژگی های شهری و روستایی اغلب بهعنوان پیراشهر[1] شناخته می شوند. از اثرگذاری شهر و شهرنشینی بر روستا و محیط پیرامونی أکثر
چکیده
همراه با افزایش جمعیت و گسترش شهرنشینی، پدیدههایی در قلمروی پیرامون شهرها و پسکرانه روستاییشان در حال گسترش است که چنین قلمروهایی با ترکیبی از ویژگی های شهری و روستایی اغلب بهعنوان پیراشهر[1] شناخته می شوند. از اثرگذاری شهر و شهرنشینی بر روستا و محیط پیرامونی، تحول فضایی پیراشهرنشینی[2] شکل میگیرد. طی چهل دهه اخیر، روستاهایی پیرامونی کلانشهر تهران نیز در پی برونفکنی و جابهجایی فضایی جمعیت و فعالیت، دستخوش تغییرات عمدهای قرار داشتند، به طوریکه با بالاترین تغییرات نرخ رشد جمعیت در منطقه کلانشهری تهران، به نقاط شهری تبدیل میشوند. در این گذار پیراشهرنشینی، زمینهای زراعی با قابلیت تولید مواد غذایی در شرایط عدم کنترل رشد، به زمینهای شهری و تولیدکننده سرمایه با ارزش افزوده بالاتر تبدیل می شود. تحلیل کلاس های پوشش گیاهی حاکی از کاهش ۳۵ درصدی زمینهای زراعی و افزایش ۵۰ درصدی مساحت زمینهای شهری است که بیشترین میزان افزایش سطح زمینهای شهری در نقاط روستایی تبدیلشده به شهر یا به عبارتی سکونتگاههای پیراشهری مشاهده میشود. هدف از این مقاله، بررسی تاثیر تحولات پیراشهرنشینی بر زمینهای مستعد زراعی از لحاظ ارزیابی توان اکولوژیکی در منطقه کلانشهری تهران و بکارگیری نتایج تحلیلی چنین تحولاتی در برنامهریزی و مدیریت حریم کلانشهر تهران (۱۳۸۵) است. با بهرهمندی از روشهای تحلیل کمی و فضایی، رشد سکونتگاههای پیراشهری بر اساس دادههای جمعیتی و تصاویر ماهواره لندست تحلیل میشوند. از یافتهها ودستاوردهای پژوهشی مقاله آن است که 1)سکونتگاههای پیراشهری در مناسبترین اراضی زراعی منطقه کلانشهری تهران در حال رشد هستند. با تداوم روند رشد قارچگونه و پراکنده سکونتگاههای پیراشهری در چنین زمینهایی، تعادل اکولوژیکی و زیستمندی اقتصادی منطقه کلانشهری تهران با تهدیدات جدی روبهرو میشود که در این مقاله پیشنهاد می شود از سیاست های مهار توسعه همچون کمربندسبز برای مقابله با تهدید رشد سکونتگاههای پیراشهری در اراضی زراعی استفاده گردد. 2) شهرنشینی در مراکز روستایی یا به عبارتی تحولات پیراشهرنشینی در نواحی گسترده ای از حریم تهران (1385) در حال گسترش است که در راستای تحقق اهداف کلان تعیین حریم تهران پیشنهاد می شود که با رویکرد نوین مبتنی بر پیوستگی و انسجام ارتباطات و مناسبات شهر-روستا-طبیعت به جای تفکیک آن ها به برنامهریزی در حریم پرداخت. کاربرد مقاله در برنامه ریزی حریم تهران (1385) از آن رو است که می توان با تدوین رویکردهای نوین به برنامهریزی نواحی پیراشهری مبتنی بر پیوستگی روستا-شهری در برنامهریزی و مدیریت حریم، تهدید از بین رفتن زمینهای زراعی ناشی از رشد سکونت گاههای پیراشهری را با اتخاذ تدابیری چون توسعه کشاورزی شهری و توسعه گردشگری به فرصتی برای رونق اقتصادی و ارتقائ بهرهوری روستایی در نواحی پیراشهری تهران تبدیل کرد. این مقاله در راستای برنامه ریزی حریم شهر تهران پیشنهاد میدهد که برای سکونتگاههای پیراشهری که به سرعت درحال رشد در زمین های زراعی هستند و بخش بزرگی از حریم تهران را فرامی گیرند، سیاستهای مدیریتی یکپارچه اتخاذ گردد و تحت لوای تشکیلات نهادی یکپارچه نیز این سیاستها اجرایی گردند. برنامه ریزی و مدیریت توسعه فضایی یکپارچه برای شهر، روستا و پیراشهر در حریم تهران، نیازمند درنظر گرفتن توسعه فضایی این عناصر با یکدیگر است که در عین بهره مندی از آزادی های محلی هر یک با سطوح بالای مدیریتی در سطح منطقه نیز هماهنگ باشد. نهاد مدیریت حریم تهران میتواند نهادی عمومی و غیردولتی به ریاست شهرداری تهران باشد. تدوین استراتژی های فضایی منطقهای (Regional Spatial Strategy) با هدف پیوستگی روستا- شهری، میتواند پلی بین شکاف سیاستهای توسعه روستایی (طرحهای روستایی) و توسعه شهری (طرحهای جامع شهری) مجزا در حریم تهران باشد
[1] - Peri-Urban
[2] - Peri-urbanisation
تفاصيل المقالة
سند
Sanad is a platform for managing Azad University publications