هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد گروهی بر افکار خودآیند منفی و انعطاف‌پذیری روان‌شناختی مراجعین افسرده مراکز مشاوره انجام گرفت. روش‌: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه گواه و دوره پیگیری دوماهه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل مراجعان دارای اختلال افسردگی بودند که در فصول پاییز و زمستان سال 1398 به مراکز مشاوره شهر اهواز مراجعه کرده بودند. در این پژوهش تعداد 40 فرد دارای افسردگی از بین جامعه آماری با روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه های آزمایش و گواه گمارده شدند (در هر گروه 20 فرد). گروه آزمایش مداخله درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (هیز و همکاران، 2004) را طی دو ماه و نیم در 10 جلسه 90 دقیقه‌ای دریافت نمودند. پرسشنامه‌های مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه افسردگی (بک و همکاران، 1996)، پرسشنامه افکارخودآیند منفی (کندال و هولون، 1980) و پرسشنامه انعطاف‌پذیری روان‌شناختی (دنیس و وندروال، 2010) بود. داده‌های حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر افکار خودآیند منفی و انعطاف‌پذیری روان‌شناختی مراجعین افسرده مراکز مشاوره تأثیر معنادار دارد (p<0/001). بدین صورت که این درمان توانسته بود منجر به بهبود کاهش افکار خودآیند منفی و بهبود انعطاف‌پذیری روان‌شناختی مراجعین افسرده مراکز مشاوره شود. نتیجه‌گیری: یافته‌های پژوهش حاضر بیانگر آن بودند که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد با بهره‌گیری از فنونی همانند شناسایی و تصریح ارزش‌ها و عمل متعهدانه می‌تواند به عنوان یک درمان کارآمد جهت کاهش افکار خودآیند منفی و بهبود انعطاف‌پذیری روان‌شناختی افراد دارای افسردگی مورد استفاده قرار گیرد. تفاصيل المقالة

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه علی بین خودکارامدی تحصیلی و انگیزه پیشرفت با درگیری تحصیلی و نقش واسطه ای تایید خویشتن دانش آموزان دوره متوسطه اول شهر اهواز بود. نمونه این پژوهش مشتمل بر 200 نفر از دانش آموزان مقطع متوسطه اول بودند که برای انتخاب آنها از روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای استفاده شد. روش تحقیق توصیفی و از نوع همبستگی است و ابزارهای مورد استفاده پرسشنامه های خودکارامدی تحصیلی پاتریک، هیکس و رایان(1997)، درگیری تحصیلی پینتریچ و دیگروت(1991)، انگیزه پیشرفت هرمنس(۱۹۷۷) و تایید خویشتن راتوس بود. یافته‌ها نشان داد الگوی پیشنهادی در شاخص‌های برازندگی دارای برازش مطلوبی است. در الگوی نهایی پژوهش مسیر انگیزه پیشرفت به تایید خویشتن به دلیل معنادار نبودن حذف گردید. نتایج پژوهش نشان داد که بین خودکارآمدی تحصیلی با انگیزه پیشرفت (34/0 = Pو 01/0 p≤)، با درگیری تحصیلی(51/0 =P و 01/0 p≤)، با تایید خویشتن(28/0 =P و 01/0 p≤) دانش آموزان رابطه مثبتِ معنی داری وجود دارد. همچنین بین درگیری تحصیلی با انگیزه پیشرفت(34/0 =P و 01/0 p≤) و با تایید خویشتن (32/0 =P و 01/0 p≤)، و بین تایید خویشتن با انگیزه پیشرفت (19/0 =P و 01/0 p≤)، دانش آموزان رابطه مثبتِ معنی داری وجود دارد. تفاصيل المقالة