این پژوهش با هدف مقایسۀ زمان واکنش، حواس‌پرتی و عامل خستگی در رانندگان دارای تجربه تصادف با رانندگان عادی اجرا شد. روش پژوهش پس‌رویدادی و جامعه آماری شامل رانندگان دارای تجربۀ تصادف که به مراکز ترافیک ارجاع شده بودند و گروهی از رانندگان بدون تجربۀ تصادف بودند، که از میان آنها ، دو گروه 30 نفری به روش نمونه‌گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزارهای سنجش شامل زمان‌سنج واکنش (داندرس، 1968)، آزمون حواس‌پرتی تولوز ـ پیرون (پیرون، 1986) و آزمون خستگی (کروپ و همکاران، 1989) بود. داده‌ها از طریق تحلیل واریانس چندمتغیری (مانوا) تحلیل شد. یافته‌ها نشان داد، زمان واکنش دست و پا در رانندگان درگیر در تصادفات رانندگی به‌صورت معناداری (01/0> P ) بالاتر از گروهی است که چنین تجربه‌ای نداشته‌اند. همچنین حواس‌پرتی و خستگی در افراد تصادف کرده به‌صورت معناداری (01/0> P ) بالاتر از گروهی بود که تجربه تصادف در رانندگی نداشتند. تفاصيل المقالة