پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر هشت هفته تمرین هوازی به تنهایی یا همراه با مکمل یاری عصاره دانه انگور بر بیان VEGF و VEGFR-2 در بافت قلب رت های دیابتی شده با استرپتوزوسین (STZ) اجرا شده است. پژوهش حاضر از نوع بنیادی و تجربی می باشد. تعداد 32 سر رت ویستار نردیابتی به صورت تصادفی در چهار گروه هشت تایی شامل گروه های کنترل، مکمل، تمرین و تمرین+ مکمل تقسیم شدند.دیابت نوع1 با تزریق STZ به میزان 55 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن القا شد. برنامه تمرین هوازی به مدت هشت هفته و پنج جلسه در هفته با شدت هفتاد درصد اجرا شد. مصرف عصاره هسته انگور نیز به صورت روزانه بود. بعد از دوره تمرینی موش ها کشته شده و بافت قلب جدا شد. بیان ژن های VEGF و VEGFR-2 در بافت قلب اندازه گیری شد. یافته های حاضر نشان داد که بیان VEGF بافت قلب در گروه های تمرین، مکمل و تمرین+مکمل در مقایسه با گروه کنترل به صورت معناداری بیشتر است (05/0 > p). علاوه بر این، بیان VEGFR-2 در گروه های تمرین و تمرین+مکمل در مقایسه با گروه کنترل و مکمل افزایش معناداری را نشان داد (05/0 >p ). نتایج حاضر نشان داد که تمرین هوازی به تنهایی و همراه با مکمل یاری عصاره هسته انگور نقش مهمی در افزایش بیان عوامل آنژیوژنیک در بافت قلب رت های دیابتی نوع1 دارد. باوجود این، مصرف عصاره هسته انگور به همراه تمرین هوازی نمی تواند تاثیر سینرژیک بر بیان VEGF و VEGFR-2 داشته باشد. تفاصيل المقالة

بیماری کبد چرب غیرالکلی (NAFLD) شایع ترین اختلال عملکرد کبدی و یکی از علل مهم بروز مرگ و میر ناشی از بیماری های مزمن کبدی است. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر هشت هفته تمرینات استقامتی بر اسیدهای صفراوی (BA) کبدی، بیان نسبی گیرنده ایکس فارنزوئید (FXR)، عامل رشد فیبروبلاست 15 (FGF15)، گیرنده 4 عامل رشد فیبروبلاست (FGFR4) و پروتئین بتا کلوتو (KLB) در موش‌های مبتلا به کبد چرب غیرالکلی بود. در این مطالعه تجربی تعداد 16 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن تقریبی 120-160 گرم، پس از القای شرایط NAFLD، با شش هفته رژیم غذایی پرچرب به طور تصادفی در دو گروه مساوی (8 سر در هر گروه) شامل گروه‌های؛ کنترل (C) و تمرین استقامتی (E) تقسیم شدند. گروه تمرین E در یک پروتکل تمرین فزاینده دویدن روی تردمیل با شدت 65 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی و تواتر 5 روز متوالی در هفته شرکت کردند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، آزمودنی‌ها کشته شده و نمونه گیری بافت کبد و نمونه خون برای ارزیابی متغیرهای تحقیق انجام گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون t مستقل انجام شد. یافته ها نشان داد پروتکل تمرین E در مقایسه با گروه کنترل، منجر به کاهش معنادار در مقادیر کبدی BA شد (0001/0= p). همچنین افزایش معنادار در بیان نسبی FXR، FGF15، FGFR4 و مقادیر پروتئین KLB مشاهده شد (0001/0 = p). در مجموع به نظر می رسد فعالیت ورزشی استقامتی می توانند اثرات مثبتی بر متغیرهای درگیر در پیام رسانی سنتز اسیدهای صفراوی کبدی داشته باشد. تفاصيل المقالة