پوست در معرض جراحات و صدمات مکانیکی است و با افزایش سن، کلاژن پوست دچار تغییرات می گردد. در ترمیم و جوان سازی پوست، از گیاهان دارویی و ژل آلوئه ورا به صورت تجربی و سنتی، استفاده می شود. در این مطالعه به تاثیر نانوالیاف ژلاتین آلوئه ورا بر بیان ژن کلاژن І پس از میکرونیدلینگ در پوست موش نر آزمایشگاهی پرداخته شد. این مطالعه، در شرایط آزمایشگاهی استاندارد انجام گرفت، موش های تحت آزمایش، میکرونیدلینگ شدند. گروه ها به مدت 48 ساعت، تحت تاثیر تیمارهای، سالین، ژل آلوئه ورا و نانوالیاف ژلاتین- آلوئه ورا قرار گرفتند. پس از نمونه برداری و تخلیص RNA بافتی، میزان بیان ژن کلاژن Іبه روشReal time PCR مورد ارزیابی قرار گرفت.نتایج بدست آمده نشان داد: به علت جراحت پوستی، بیان ژن کلاژن І در گرو ه های تحت آزمایش نسبت به گروه شاهد، کاهش معنا دار داشت. اما تیمار با ژل آلوئه ورا و نانوالیاف ژلاتین آلوئه ورا، باعث افزایش معنا دار بیان ژن کلاژن І، نسبت به گروه مدل شد. میکرونیدلینگ باعث تحریک پوست شد. گلومانان موجود در نانو الیاف به صورت تدریجی آزاد شده و با عبور از منافذ ریز پوست، با تاثیر بر مسیر MAP/ERK باعث کاهش التهاب و افزایش بیان ژن کلاژنІ در محل جراحت شد.این روش افزایش کلاژن پوست، باعث ترمیم و فرآیند جوان سازی پوست می گردد.. تفاصيل المقالة

سیستم گاباارژیک یک سیستم ضد اضطراب در مغز محسوب می شود. بنابراین هدف از این مطالعه بررسی نقش گیرنده های GABAA و GABAB در رفتارهای شبه اضطرابی ناشی از لیپوپلی ساکاریدها در موش های سوری نر می باشد. در این آزمایش موش ها 2 ساعت بعد از تزریق LPS موسیمول (05/0، 1/0 و 2/0 میکروگرم بر موش)، بیکوکولین (25/0، 5/0 و 1 میکروگرم بر موش)، باکلوفن (1، 2 و 4 میکروگرم بر موش)، CGP (8/0, 4/0 , 2/ 0میکروگرم بر موش) و Celebrex را بصورت درون بطنی دریافت کردند. 5 دقیقه بعد از تزریق درون بطنی تست LDB انجام گرفت. این مطالعه نشان داد که موسیمول موجب کاهش معنی دار رفتار اضطرابی در آزمون LDB شد (05/0 > p ). اما تجویز موسیمول و LPS تغییر معنی داری نداشته است (P≥0.05). دوزهای مختلف بیکوکولین و LPS موجب افزایش معنی دار رفتار اضطرابی در آزمون LDB شد (05/0 > p ). باکلوفن وCGP به تنهایی و همراه با LPS تغییر معنی داری در رفتار اضطرابی حیوان در آزمون LDB نداشته است (05/0 > p ). تزریق Celebrex متعاقب LPS موجب رفع رفتار شبه اضطرابی ناشی از تزریق LPS شد. به طور کلی میتوان گفت رفتارهای شبه اضطرابی در حیوانات دریافت کننده LPS ممکن است ناشی از مهار گیرنده های GABAAو GABABو افزایش سطح فاکتورهای التهابی بافت مغز بوده باشد. تفاصيل المقالة

مت آمفتامین نوعی داروی محرک سیستم عصبی مرکزی است که مصرف آن در سال های اخیر در میان نوجوانان و جوانان بسیار رواج یافته است. از آنجا که استفاده از مواد مخدر از جمله مت آمفتامین می تواند تأثیر بالقوه ای بر روی مایع آمنیوتیک، بیان ژن های مؤثر در مادر و جنین، بافت ها، هورمون ها و سایر فاکتورها داشته باشد، لذا هدف از پژوهش حاضر بررسی اثرات مت آمفتامین بر کیسه آمنیون موش های باردار و تأثیرات آن بر نسل های بعد آن نیز می باشد. در این مطالعه، 60 سر موش صحرایی بالغ ماده نژاد ویستار به شش گروه تقسیم شدند: گروه کنترل، گروه شم، گروه دریافت کننده دوز یک میلی گرم بر کیلوگرم آمفتامین، گروه دریافت کننده دوز 2 میلی گرم بر کیلوگرم آمفتامین، گروه دریافت کننده دوز 3 میلی گرم بر کیلوگرم آمفتامین و گروه دریافت کننده دوز 4 میلی گرم بر کیلوگرم آمفتامین. پس از پایان دوره آزمایش، خونگیری از قلب موش ها انجام شد و پارامترهای مورد نظر (تستوسترون، گلوکز، LH، FSH،AST ، ALT، WBC وRBC ) اندازه گیری شدند. سپس موش ها تشریح، مایع آمنیوتیک به منظور بررسی میزان پروتئین، کربوهیدرات ها، چربی ها، فسفولیپید و اوره جدا شد. تزریق درون صفاقی مت آمفتامین تغییرات قابل توجهی را در میزان پرامترهای بیوشیمیایی اندازه گیری شده همچون LH، T.Gو تستوسترون نسبت به گروه کنترل ایجاد نمود. علاوه براین مت آمفتامین بر روی FSH تغییری را ایجاد نکرد. از طرفی با افزایش دوز مت آمفتامین، بیان ژن‌های HOX و TUBB8 کاهش یافت. نتایج این مطالعه نشان می دهد که تزریق مت آمفتامین حتی در دوزهای پایین، باعث افزایش یا کاهش فعالیت تخمدان و اووژنز و در نتیجه اختلال در کیفیت تخمک گذاری و بلوغ اووسیت ها می شود. تفاصيل المقالة