تیتوس بورکهارت بر مبنای حکمت خالده، الگویی برای خوانش هنر اسلامی پیشنهاد می‌کند که به فهم چیستی و چگونگی اجزای این شیوه هنروری، بدون تخطی از اصول اساسی آن، کمک می‌کند. نقطۀ عزیمت این روش‌شناسی، آگاهی از نابسندگی الگوهای مدرن در خوانش فرهنگ سنتی است؛ الگوهایی که قادر به نشان دادن و تحمل بن‌مایه‌های معنوی جهان سنتی نیستند. وی در این مسیر، نشان می‌دهد که چگونه یک اثر معماری، همچون سایر هنرهای سنتی، قادر است افق‌های روان و جهان انسان سنتی را واکاوی کند و نشان دهد؛ یک اثر معماری در جهان سنتی اسلامی، آیینه تمام‌نمای فرهنگ اسلامی است؛ زیرا معمار مسلمان در فضایی مملو از حکمت اسلامی تنفس می‌کند و ذائقۀ مخاطب آن نیز در این فضا شکل گرفته‌است. ویژگی‌های ایمانی معمار مسلمان که در این فضا شکل یافته و پرورده شده، بخشی جدایی‌ناپذیر از سنت معماری اسلامی است و این ویژگی‌هاست که در مقام نخست به کلیت معماری اسلامی وحدت و معنا می‌بخشد. او مهارت خویش را با ایمان و دانش قدسی درآمیخته و کار خود را مسیری برای عینی‌سازی ارادۀ خداوند بر روی زمین می‌بیند؛ چنین رویکردی هم‌زمان سازنده و ساخته‌شده را استعلا می‌بخشد و جنبه‌های طاغوتی را از آن دور می‌سازد. تفاصيل المقالة

یکی از مسائلی که در پژوهش های تطبیقی بسیار حایز اهمیت می باشد بررسی مبانی و روش شناسی اندیشمندان در مباحث تطبیقی است .خواجه نصیرالدین طوسی به عنوان یک متکلم و فیلسوف اسلامی و جان رالز به عنوان یک فیلسوف غربی و لیبرالیستی هر دو به بررسی نظریه عدالت پرداخته و آثاری را به صورت مکتوب به جا گذاشته اند این پژوهش درصد است تا با روش توصیفی –تحلیلی و با مراجعه به آثار خواجه و جان رالز به بررسی روش و مبانی دو دانشمند پرداخته و به این سوال پاسخ دهد که تفاوت روش و مبانی خواجه نصیر الدین طوسی به عنوان یک فیلسوف مسلمان با مبانی و روش جان رالز به عنوان یک فیلسوف لیبرالیستی در خصوص نظریه عدالت چیست؟ تفاصيل المقالة