عشق در وجود سعدی به گونه‌ای ریشه دوانده که تمامی ابعاد وجودش را تحت تأثیر قرار داده است. از نظر اوانسان با عشق، این ودیعه الهی، پا به عرصه جهان می‌گذارد و به واسطه‌ی آن از سایر موجودات ممتاز می‌گردد. این عشق با تجربة ازلی دیدار با زیبایی مطلق در جهان مادی به عشقی حسی بدل می‌شود. سعدی این عشق را پایگاه و تکیه‌گاه مسائل انسانی وبه تعبیر دیگر زندگی ساز می داند. امّا این عشق حسی با تمام ویژگی‌هایش انسان را راضی نمی‌کند و دغدغة جاودانگی و نامیرایی انسان از یک‌سو و قدسی و ازلی بودن عشق از سوی دیگر موجب می‌شود این دو باهم سیری رو به کمال را آغاز ‌کنند و با پیوستن به کمال زیبایی و خیر محض، جاویدان و نامیرا ‌شوند. تبیین و تحلیل و طبقه‌بندی این مقولات ، همراه نمونه‌هایی از آثار سعدی، هدفی است که نگارنده از ارائه این مقاله پی می‌گیرد. تفاصيل المقالة