استدلال این مقاله این است که غلبه رویکرد پس ماندی به توسعه اجتماعی در ایران ناشی از ضعف در هستی شناسی، هدف شناسی و امکان شناسی و عدم اجماع نظری و تجربی در این حوزه است. بنابراین در صدد آن است ضمن بررسی ظرفیت ها و پتانسیل های موجود تحقق توسعه اجتماعی در اسناد بالادستی و قوانین کشور با هدف انجام بخشی از امکان شناسی توسعه اجتماعی جهت کمک به ترسیم دقیق هستی شناسی و هدف شناسی، این مفهوم و ابعاد آن را در مجامع بین المللی با استفاده از روش فراترکیب در الگوی نوبلت و هیر، ردیابی نمود. برای این منظور کلیه اسناد بالادستی توسعه در ایران و اسناد نهادهای بین المللی مطرح در این حوزه بررسی گردید. نتایج نشان داد با وجود مناقشات، پس از اعلام موضع درخصوص وضعیت اولیه، اهداف و مداخله در حوزه توسعه اجتماعی در ایران، می توان آن را از طریق ترکیب عقلانی و منطقی سیاست های رشد و سیاست های بازتوزیعی توسط دولت به دست آورد. تفاصيل المقالة