محققان بزرگ دنیا (دراکر، تارو ، تافلر ، هندی و ...) عمیقاً براین باور هستند که رمز برتری در رقابت‌‌های قرن بیست و یکم و هزاره سوم، نوآوری‌های ارزش‌آفرینی ‌است‌که پدیدآورندگان آن، نه فقط تعداد محدودی از نخبگان جوامع و سازمان‌ها بلکه توده‌ وسیعی ازآحاد جامعه وکارکنان سازمان‌ها را نیز شامل می‌شوند. برآوردهای دقیق‌کارشناسی، نشان می‌دهندکه امروزه تا 60 درصد از درآمد و 90 درصد از سود برخی سازمان‌های بزرگ و پیشرو، ناشی از همین نوآوری‌ها است. اهمیت نقش سرمایه‌ی انسانی به عنوان مزیت رقابتی سازمان‌ها به اندازه‌ای است که سهم دارایی‌های نامشهود (که سرمایه‌های انسانی از مهمترین اجزای تشکیل‌دهنده‌ی‌آن است) در ارزش بازار ( ارزش سهام ) سازمان‌ها، روندی فزاینده و مستمر را طی می‌کند. این مقاله در راستای یک طرح پژوهشی در سطح دانشگاه می باشد، که در آن سعی شده است پس از بیان نقش اساسی نیروی انسانی در محیط های آموزشی ، به تبیین شاخص‌های ارزشمندی برای ارزیابی افراد شاغل در دانشگاه پرداخته شود. در ادامه پس از ارائه چهارچوبی برای شاخص های تعالی برای هر یک از معاونین و سایر پرسنل، با استفاده از بهینه ترین روش ارزیابی فاکتورهای انسانی (روش 360 درجه ) به بیان نقاط قوت و ضعف هر یک از پرسنل محترم دانشگاه اشاره خواهد داشت. تفاصيل المقالة

برخی از کشورهای صاحب نام و یا کشورهای در حال توسعه، در زمینه آموزش عالی دارای جایگاه‌های ممتازی در صحنه رقابت بین الملل می‌باشند. بسیاری از مؤسسات خدماتی آموزشی، در این زمینه موفق و پیشتاز بوده‌اند که در حال حاضر نامی از آنها به چشم نمی‌خورد. بسیاری از متخصصان علم مدیریت و برنامه ریزی همچون فردآر دیوید و جی ایوید هانگر، راه حل چالشهای سازمانی را در مفاهیمی همانند اهداف، خط‌مشی، مأموریت و سیاست‌های کلان یک مؤسسه جستجو می نمایند. برنامه‌ریزی فرایندی است که دارای مراحل مشخص و بهم پیوسته برای تولید یک خروجی منسجم در قالب سیستمی هماهنگ از تصمیمات می‌باشد. بر اساس این تعریف، تصمیم‌گیری‌های مقطعی و ناپیوسته و اتخاذ سیاستها برای پیشبرد سازمان در زمان حال یا آینده برنامه ریزی اطلاق نمی‌گردند. بیشتر برنامه‌ریزیها براساس دیدگاه عقلایی، دارای شکل آرمانها و اهداف ـ طرحها و اقدامات ـ منابع مورد نیاز می‌باشند. در مدلهایی همانند مدل برایسون، مدل هیل، مدل BCG و مدلGE ...، ابتدا آرمانها و اهداف سازمان تبیین شده، سپس طرحها و اقدامات لازم تعیین و در نهایت منابع مورد نیاز برای انجام برآورد می‌گردند. تغییر در شرایط محیط، سیاستها، نگرشها، دیدگاهها، ساختارها، نظامها و... عواملی هستند که بر آرمانها و اهداف برنامه ریزی تأثیر گذاشته، در نهایت باعث تغییر برنامه می‌گردند. این شرایط موجب رشد این تفکر شد که در برنامه ریزی باید بتوان مطابق با تغییرات، جهت حرکت سازمان را تغییر داد و جهت و رفتار جدیدی را در پیش گرفت. با توجه به این نگرش می‌توان تصمیمات سامان یافته ای را اتخاذ نمود و به اهداف کلان و انجام اعمالی دست یافت که ماهیت سازمان، نوع فعالیت‌ها و دلیل انجام آن فعالیتها توسط سازمان را شکل می دهد . تفاصيل المقالة