هدف: این پژوهش با هدف بررسی رابطة عاطفة مثبت، عاطفة منفی و انگیزش درونی با خلاقیت اجرا شد. روش: از میان دانشجویان دانشگاه تهران 100 نفر به طور طبقه‌ای تصادفی برای شرکت در پژوهش انتخاب شدند. از پرسشنامه‌ 20 سؤالی واتسون برای سنجش عاطفة مثبت و منفی، پرسشنامه 5 سؤالی آمابیل و تایرنی برای سنجش انگیزش درونی و پرسشنامه 11 سؤالی پالمون و همکاران برای سنجش خلاقیت استفاده شد. داده‌ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون چندگانة گام به گام و آزمون تی تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که خلاقیت با عاطفة مثبت و انگیزش درونی همبستگی مثبت معناداری دارد و با عاطفة منفی همبستگی منفی دارد که این همبستگی از نظر آماری معنادار نیست. همچنین بر اساس یافته‌های پژوهش، عاطفة مثبت و انگیزش درونی به ترتیب می‌توانند 46% و 4% از واریانس خلاقیت را پیش بینی کنند. نتیجه‌گیری: عاطفة مثبت و انگیزش درونی می‌توانند میزان خلاقیت را پیش بینی کنند؛ ولی عاطفة منفی پیش بینی‌کنندة مناسبی برای خلاقیت نیست. تفاصيل المقالة