چکیده زمینه: پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش نظام مغزی بازداری/فعال سازی رفتار و کنترل درونی در تدوین مدل الگوی خلاقیت است. روش پژوهش: نمونه آماری این پژوهش 334 نفر از بین دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد بیرجند به شیوۀ چند مرحله ای است که توسط سه ابزار سیستم بازداری/فعال سازی رفتاری کارور و وایت (1994)، کنترل درونی راتر (1996) و خلاقیت عابدی (1372) مورد بررسی قرار گرفتند. پژوهش حاضر از نوع همبستگی است که جهت تحلیل نتایج از مدل یابی معادلات ساختاری بهره گرفته شد. نتیجه گیری: نتایج مدل برازش یافته نشان داد که سیستم بازداری رفتاری تنها به طور مستقیم کاهش دهندۀ خلاقیت است و سیستم فعال سازی رفتاری به طور غیر مستقیم با واسطه گری افزایش کنترل درونی ارتقا دهنده خلاقیت است. نقش واسطه گری کنترل درونی در مدل مذکور بحث و بررسی شد. تفاصيل المقالة