درک معنا و پیام قویم آیات قرآن منوط به فهم واژگان و مصطلحات بکار رفته در آن است. یکی از این اصطلاحات که ناظر برسنتی جاهلی است؛ نسیء است که قرآن آن را باطل اعلام نموده است. مروری بر منابع تفسیری و لغت نشان می دهد؛ حقیقت و فرایند این مفهوم برای قرآن پژوهان مسلمان در ابهامات بسیاری قرار دارد. این پژوهش با هدف جبران این خلأ مطالعاتی، با تکیه بر دانش تقویم شناسی و به روش توصیفی تحلیلی سعی بر کشف زاوایایی پنهان از این سنت منسوخ جاهلی دارد. بدین منظور ضمن بررسی های تفسیری- لغوی با تحقیق در سابقه یادگیری و استفاده از تقویم در بین اعراب عصر نزول، کبیسه گیری را خاطر نشان کرده ایم و با محاسبه و جدول نشان داده ایم که آنان چگونه و بنا بر چه اهدافی از تقویم شمسی قمری استفاده می کردند که گاه منجر به سیزده ماهه شدن سال و جابه جایی حج و دیگر ماه های حرام می شد به گونه ای که درازای هرسی وسه سال، دو یا سه سال ذی الحجة دوباره به جای خود برمی گشت. همچنین کوشیده ایم دلیل تحریم قرآن را با توجه به اهداف و تبعات این سنت، تحلیل کنیم. تفاصيل المقالة