به منظور بررسی اثرات سطوح مختلف کود نیتروژن و تراکم بوته بر عملکرد دانه و اجزای عملکرد آفتابگردان رقم آذرگل آزمایشی در قالب فاکتوریل بر پایه بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار و دوازده تیمار طی سال زراعی 85-1384 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تاکستان اجرا شد. فاکتورهای آزمایش شامل کود نیتروژن با سطوح: 50، 100، 150 و 200 کیلوگرم در هکتار و تراکم بوته با سطوح: 5/5، 6/6 و 3/8 بوته در مترمربع در نظر گرفته شدند. اثر کود نیتروژن بر روی کلیه صفات اندازه گیری شده از نظر آماری معنی دار بود. افزایش نیتروژن تا میزان 200 کیلوگرم در هکتار باعث افزایش ارتفاع بوته، عملکرد دانه، عملکرد روغن، قطر طبق، قطر ساقه، وزن هزار دانه و تعداد دانه در طبق گردید، ولی درصد روغن کاهش یافت. افزایش عملکرد روغن نیز به دلیل افزایش عملکرد دانه در سطوح بالای تراکم بوته و با مصرف 200 کیلوگرم کود نیتروژن اتفاق افتاد. بیشترین درصد روغن مربوط به سطح کودی 100 کیلوگرم در هکتار بود. اثر تراکم بوته بر درصد روغن معنی دار نشد، ولی اثر تراکم بر ارتفاع گیاه، عملکرد دانه، عملکرد روغن، قطر طبق، قطر ساقه ، وزن هزار دانه و تعداد دانه در طبق معنی دار بود. با کاهش تراکم بوته، قطر ساقه، قطر طبق، وزن هزار دانه، تعداد دانه در طبق افزایش یافت، ولی درصد روغن، عملکرد روغن و عملکرد دانه در هکتار کاهش یافت. با توجه به نتایج حاصله تراکم 3/8 بوته در مترمربع و به میزان100 کیلوگرم کود نیتروژن در هکتار برای کاشت آفتابگردان رقم آذرگل در منطقه تاکستان مناسب به نظر می رسد. تفاصيل المقالة

به منظور سنجش اثر محلول پاشی برگی متانول و سالیسیلیک اسید بر فعالیت آنزیم های آنتی اُکسیدانی (کاتالاز، گایاکول پراُکسیداز و آسکوربات پراُکسیداز)، محتوای هیدرات های کربن محلول و پرولین گیاه کلزا (Brassica napus L) در شرایط تنش کم آبی، آزمایشی به صورت اسپلیت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در سال های 1396 و 1397 در مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی صفی آباد دزفول، اجرا شد. تیمارهای تنش کم آبی شامل سه سطح (70، 140 و 210 میلی متر تبخیر) به عنوان کرت های اصلی و تلفیق تیمارهای محلول پاشی برگی سالیسیلیک اسید در سه سطح (صفر، 100 و 200 میکرومول) و متانول در سه سطح (صفر، 10 و 20 درصد حجمی) به عنوان کرت های فرعی بوده است. نتایج تجزیه واریانس نشان داد، اثر تنش کم آبی بر فعالیت آنزیم های کاتالاز، گایاکول پراُکسیداز و آسکوربات پراُکسیداز، محتوای هیدرات های کربن محلول و پرولین، معنی دار بوده است. علاوه بر این، محلول پاشی برگی متانول و سالیسیلیک اسید بر صفات اندازه گیری شده، معنی دار بود. مقایسات میانگین نشان داد، تنش کم آبی، منجر به افزایش میزان فعالیت آنزیم های آنتی اُکسیدانی، محتوای هیدرات های کربن محلول و پرولین شده است. در نهایت، محلول پاشی برگی متانول و سالیسیلیک اسید، کاهش میزان فعالیت آنزیم های آنتی اُکسیدانی و افزایش محتوای هیدرات های کربن محلول و پرولین در گیاه کلزا را به همراه داشته است. تفاصيل المقالة

به منظور بررسی اثر عناصر غذایی و زمان های مختلف محلول پاشی بر عملکرد، اجزای عملکرد، میزان پروتئین دانه و رطوبت نسبی برگ، آزمایشی در ایستگاه تحقیقاتی دیم خدابنده، زنجان به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی شامل سه نوع محلول غذایی کلرور پتاسیم، اوره، کلرور پتاسیم + اوره) در چهار زمان محلول پاشی، دولبه شدن سنبله، گرده افشانی، شیری شدن دانه و دولبه شدن سنبله + شیری شدن دانه در سه تکرار به اجرا در آمد. در این آزمایش محلول پاشی اوره به میزان 20 کیلوگرم ازت خالص در هر هکتار با غلظت 3/2% و محلول پاشی کلرورپتاسیم نیز به میزان 20 کیلوگرم در هکتار با غلظت 1% صورت گرفت. اختلاف بسیار معنی داری بین انواع محلول های غذایی و زمان محلول پاشی از لحاظ اثر بر صفات اندازه گیری شده وجود داشت. محلول پاشی با کلرور پتاسیم مخصوصاً در مراحل اولیه رشد به دلیل نقش پتاسیم در تنظیم اسمزی و حفظ پتانسیل آب گیاه بیشترین اثر را در حفظ رطوبت برگ داشت و بالاترین میزان رطوبت نسبی برگ را نشان داد. محلول پاشی کلرورپتاسیم + اوره در مرحله دولبه شدن سنبله + شیری شدن دانه بیشترین اثر را روی عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک، وزن هزار دانه و تعداد دانه در خوشه و درصد پروتئین دانه داشت و در صفات یاد شده به ترتیب 40، 28، 3/9 و 49 و 9/17% نسبت به شاهد افزایش مشاهده شد. به طور کلی محلول پاشی کلرور پتاسیم + اوره در مراحل قبل از گرده افشانی باعث افزایش عملکرد دانه و تعداد دانه در خوشه شد و محلول پاشی بعد از گرده افشانی باعث افزایش معنی دار درصد پروتئین و وزن هزار دانه گردید. با توجه به تأثیر پتاسیم در بازو بسته شدن روزنه ها و تنظیم اسمزی می توان با مصرف کلرور پتاسیم در مراحل قبل گردافشانی مقاومت به کم آبی را در گندم افزایش داد. مصرف همزمان این دو ماده غذایی علاوه بر مقاوت به خشکی منجربه افزایش تعداد دانه در خوشه و نهایتاً عملکرد دانه خواهد شد. تفاصيل المقالة

این آزمایش در سال 1382 جهت تعیین بهترین تاریخ کاشت و رقم مناسب بصورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی انجام شد. تاریخ‌های کاشت در سه سطح شامل 5 اردیبهشت،20 اردیبهشت و 5 خرداد به عنوان فاکتور اول‌ و ارقام سویا در چهار سطح شامل کلارک، ویلیامز، زان، هارکور، به عنوان فاکتور دوم را تشکیل می‌دادند. صفات مورد اندازه‌گیری شامل، عملکرد، وزن هزاردانه، ارتفاع بوته، تعداد دانه در غلاف، تعداد غلاف در بوته‌، ‌شاخص برداشت و اندازه‌گیری میزان روغن و پروتئین می‌باشد. تجزیه آماری صفات اندازه‌گیری شده نشان داد که تاریخ کاشت اثر معنی‌داری بر ارتفاع بوته، تعداد غلاف در بوته، عملکرد دانه، بیوماس کل، شاخص برداشت و درصد روغن دانه در سطح 5% آزمون دانکن داشت. با تأخیر در کاشت اغلب صفات اندازه‌گیری کاهش یافتند. اما وزن هزار دانه، تعداد دانه در غلاف و درصد پروتئین دانه تحت تأثیر تاریخ کاشت قرار نگرفتند. کلیة صفات اندازه‌گیری شده غیر از درصد پروتئین دانه در رقم زان در هر سه تاریخ کاشت بیش از سایر ارقام به دست آمد. کمترین تعداد غلاف در بوته و همچنین کمترین شاخص برداشت در هر سه تاریخ کاشت مربوط به رقم ویلیامز بود. همه صفات مورد آزمون به غیر از تعداد دانه در غلاف تحت تأثیر رقم قرار گرفته و معنی‌دار بودند. نتایج نشان داد که بیشترین عملکرد دانه مربوط به تیمار تاریخ کاشت 5 اردیبهشت در رقم زان یعنی 3649 کیلوگرم در هکتار می‌باشد و کمترین میزان عملکرد دانه مربوط به تیمار تاریخ کاشت 5 خرداد رقم‌ هارکور، 1742 کیلوگرم در هکتار بود. در این آزمایش ضریب همبستگی بین صفت عملکرد دانه و صفات بیوماس کل، شاخص برداشت، درصد روغن وزن هزار دانه و تعداد غلاف در بوته در سطح یک درصد همبستگی مثبت و با درصد پروتئین همبستگی منفی مشاهده شد. تفاصيل المقالة