در سال‌های اخیر استفاده از شگردها و مؤلفه‌های داستان‌های پسامدرن یکی از چالش‌های مهم داستان‌نویسان ایرانی بوده است. در پژوهش حاضر رمان پستی اثر محمدرضا کاتب به روش توصیفی-تحلیلی از منظر پست مدرنیسم بررسی‌شده‌است و می‌خواهد به این پرسش‌ها پاسخ دهد که پست مدرنیسم در رمان پستی چگونه و با استفاده از چه مؤلفه‌هایی نمود یافته است؟ آیا می‌شود این رمان را یک رمان پسامدرن به شمار آورد؟ نتایج حاصل از بررسی نشان می‌دهد که بی‌طرحی و بی‌قصگی، عدم انسجام و ترتیب روایی، عدم قطعیت، شخصیت‌پردازی، تعدد روایت، جریان سیال ذهن، سیال بودن زمان و مکان، تناقض، پایان نداشتن داستان و آمیختگی سبک نگارش از شگردهای روایی پسامدرنیستی رمان پستی است. با توجه به ویژگی‌های پسامدرن بازتاب یافته در رمان پستی، می‌توان آن را پسامدرن قلمداد کرد. تفاصيل المقالة