مطالعۀ سیر داستان نویسی زنان و شگردهای رایج در آثار آنان، از موضوع های مورد توجه در پژوهش های داستانی معاصر بوده است؛ با این حال در تحقیقات پیشین، اغلب به بررسی رمان های زنان توجه شده و مجموعه داستان های کوتاه نویسندگان پیشروِ زن، به ویژه در دهه های اخیر کمتر واکاوی شده است. نان،آنان،بر این اساس، در این مقاله، مجموعه داستان کوتاه از 9 نویسندۀ زن برگزیده در جوایز ادبی دهه های 70 تا 90 (هر دهه سه نویسنده) انتخاب و داستان های کوتاه آنان به روش تحلیلی-تطبیقی با تکیه بر سه شگرد زبانی (واژگان و اصطلاحات)، داستانی (فضاسازی) و محتوایی (رویاپردازی) بررسی و سیر تحول این شگردها، در سه دهۀ اخیر تحلیل و مقایسه شده است. نتایج کلان این پژوهش نشان می دهد، هرچه از دهۀ 70 به دهۀ 90 نزدیک می شویم، نویسندگان زن، با بسامدی کمتر از واژگان و اصطلاحات زنانه در داستان های کوتاه خود استفاده کرده اند. خلاف سیر زبانی داستان ها، از منظر فضاسازی، نویسندگان داستان های دهۀ 90 بیش از دیگر دهه ها (به ترتیب دهه های 80 و 70) از فضاهای خانگی بهره برده اند؛ همچینن از بین فضاهای خانگی، بیش ترین تاکید نویسندگان زن مربوط به فضاهای غمگین بوده است. از منظر عنصر محتوایی رویابافی، داستان های دهۀ 70، متمایز با دیگر دهه ها بوده و در دهه های 90 و 80 این عنصر بازنمودی اندک در داستان زنان داشته، نکته ای که شاید به دلیل گریز از مفاهیم رمانتیک و تمایل به واقع گرایی در داستان کوتاه این دو دهه بوده است. تفاصيل المقالة

ترانه های عامیانۀ مرسوم در فارس از منظر نوع مخاطب گستره ای متمایز با دیگر اقلیم های ادب محلی دارد. یکی از گونه های اصلی ترانه های محلی فارس، متناسب با نوع مخاطب، آن دسته از اشعار است که برای کودکان و نوجوانان سروده شده و در زیر عنوان هایی چون: لالایی، ترانه های ناز و نوازش و ترانه های بازی و سرگرمی می توان آن ها را طبقه بندی کرد. از آن جا که تاکنون پژوهشی با موضوع بررسی ویژگی های قالبی و ساختاری در ترانه های کودکانۀ رایج در فارس و همچنین ارتباط ساختار و محتوای آن ها انجام نشده، در این مقاله، به روش تحلیل محتوا، قالب و نوع کارکرد موسیقایی، روایی و عناصر تکرارشوندۀ شکلی- لفظی در ترانه های کوکانۀ فارس تحلیل و بررسی شده است. یافته های این پژوهش نشان می دهد که در سه گونۀ اصلی یادشده، شگردها و الگوهایی تکرار شونده و گاه متمایز در سرایش ترانه ها وجود دارد و هرچه از ترانه های مربوط به گروه سنی خردسال به کودک و نوجوان نزدیک می شویم از اهمیت موسیقی در ساختار ترانه ها کاسته و بر اهمیت روایت در آن ها افزوده شده است؛ همچنین فضای اشعار از تک صدایی به سمت فضایی گفتگومحور و به ندرت در برخی ترانه ها چندصدایی نزدیک شده که این ویژگی، با نوع قالب اشعار و طول آن ها و همچنین کاربرد ردیف، قافیه و التزام های موجود در ترانه ها رابطۀ مستقیم دارد تفاصيل المقالة