امروزه با صنعتی شدن شهرها و تداخل زندگی مدرن و تکنولوژی‌های نوین انسان به سوی کم‌تحرکی سوق داده شده است، لذا این روند سبب بروز و تشدید مخاطراتی از قبیل چاقی،پرفشاری خون،دیابت، آلزایمر می‌گردد.از این‌رو روند مراجعه به مراکز درمانی و آموزشی رو‌به رشد خواهد بود.بدین جهت معماران برای رفع اضطراب ناشی از حضور در مراکز آموزشی و درمانی مبحث روان‌شناسی محیط را مطرح و به بررسی تاثیرات مولفه‌های آن در روند آموزش و بهبود مراجعه‌کنندگان پرداخته‌اند.در این پژوهش جامعه آماری مطالعه و بررسی برخی از مراکز آموزشی_درمانی بوده است که در آن از روش جمع‌آوری اطلاعات از طریق اسناد و متون کتابخانه‌ای استفاده شده است،روش تحقیق از نوع همبستگی و نوع استدلال استقرایی بوده است.نتایج پژوهش حاکی از آن است که تلفیق محیط و آنچه به عنوان طبیعت و فضای سبز،نور و روشنایی،دید و منظر از آن یاد می‌شود با محیط‌های آموزشی_درمانی با محوریت آموزش،توانمند‌سازی و اصول خودمراقبتی می‌تواند علاوه‌بر تاثیرات مثبت در روحیه و خلق و خوی این افراد باعث ایجاد سرزندگی و حس مکان یا تعلق درآنان گردد،که این امر خود محوریت اساسی این مقاله را شامل می‌گردد و دستاورد آن علاوه‌بر کاهش روند بیماری و عارضه‌های آن که سبب کنترل هرچه بهتر این بیماری می‌شود،نوعی امنیت خاطر و بازگشت به جامعه و اجتماع را برای این افراد به ارمغان می‌آورد،لذا نتایج بدست آمده مشخص می‌نماید که برخی از الگوهای طراحی معماری این مراکز آموزشی_درمانی علاوه بر رفع نیازهای افراد سبب ایجاد تعاملات اجتماعی و اشتیاق به زندگی و یا سرزندگی در مراجعه‌کنندگان بدین مراکز شده است. تفاصيل المقالة