هدف پژوهش حاضر، بررسی و اولویت بندی عوامل موثر بر توسعه مالی با تأکید بر دانشگاه تهران و مبتنی بر طرح تحقیق آمیخته اکتشافی انجام شده است. ابتدا بر اساس نظریه داده بنیاد و با استفاده از جامعه آماری شامل 15 تن از خبرگان، الگوی توسعه مالی دانشگاه ارائه شد. اعتبارسنجی الگو در مرحله کیفی شامل روش های بازبینی مشارکت کنندگان و همکاران و مثلث سازی داده ها و بررسی کننده/ پژوهشگر است. برای اعتبارسنجی کمّی الگو و بررسی روابط مولفه ها، از رویکرد مدل سازی معادلات ساختاری به روش حداقل مربعات جزئی استفاده شده. جامعه آماری این بخش، مدیران مالی دانشگاه تهران است که به کمک نمونه گیری تصادفی ساده، 69 نفر انتخاب شدند. یافته ها مؤید تأثیر مولفه های الگو بر توسعه مالی دانشگاه است. با توجه به ضرائب بارهای عاملی، بیشترین شدت تأثیر بر توسعه مالی دانشگاه ناشی از مولفه تأمین منابع مالی می باشد. در میان زیرمولفه ها و مبتنی بر آزمون فریدمن، تنوع بخشی به منابع مالی حائز بیشترین میزان اولویت است. The purpose of this study was to investigate and prioritize factors affecting university financial development with emphasis on Tehran University based on exploratory mixed research model. First, based on grounded theory, the model of financial development of the university was compiled using a statistical society including 15 experts. The validation of the model at the qualitative stage involves these methods: Member Checking, Data Triangulation, Investigator/ Researcher Triangulation, Peer Checking. The modeling of structural equations using PLS method is used for quantitative validation of the model and studying the relationship between the components. The statistical population of this section is the financial managers of Tehran University, which was selected by simple random sampling. The findings confirm the effect of the model components on financial development of the university. Considering factor loads, the greatest impact on the university financial development is due to the component of financial resources. Among the sub-components and based on Friedman's test, financial resources diversification has the highest priority. تفاصيل المقالة

پژوهش حاضر، به بررسی رابطه سرمایه انسانی اعضای هیئت علمی با پیشرفت تحصیلی دانشجویان در پردیس فنی دانشگاه تهران پرداخته است. روش پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی و از لحاظ هدف، کاربردی که به صورت میدانی اجرا شده است. جامعه آماری پژوهش شامل 285 نفر از اعضای هیئت علمی این پردیس بوده، که با فرمول کوکران و در سطح آلفای (0/05)،نمونه پژوهش به تعداد 164 نفر انتخاب گردید. ابزار پژوهش، پرسشنامه(سرمایه انسانی نادری)، می باشد و با روش روایی محتوایی، این پرسشنامه توسط متخصصان سرمایه انسانی تایید شد و پایایی آن با ضریب آلفای کرونباخ ( 0/941) بدست آمد. جهت تحلیل داده ها از آمار توصیفی و آمار استنباطی (آزمون های k-s، آزمون تی تک نمونه ای، تحلیل واریانس یک طرفه و ضریب همبستگی تفکیکی) استفاده شد. یافته ها نشان داد: سرمایه انسانی اعضای هیئت علمی پردیس فنی دانشگاه تهران با آلفای(0/05) بالاتر از سطح متوسط بود. بین سرمایه های انسانی اعضای هیئت علمی در دانشکده های پردیس فنی دانشگاه تهران با آلفای(0/05)تفاوت معناداری وجود نداشت. میانگین پیشرفت تحصیلی دانشجویان کارشناسی ارشد دانشکده های مهندسی مکانیک،معدن و صنایع درسطح متوسط ، اما میانگین پیشرفت تحصیلی دانشجویان دانشکده های مهندسی برق و کامپیوتر، عمران، شیمی و متالوژی و مواد در سطح نسبتاَ مطلوب و بالاتر از متوسط می باشد. بین وضعیّت پیشرفت تحصیلی دانشجویان کارشناسی ارشد در دانشکده های پردیس فنی تفاوت معناداری وجود نداشت بین شاخص کلی سرمایه انسانی اعضای هیئت علمی و پیشرفت تحصیلی دانشجویان رابطة مثبت و معناداری (0/334r=) وجود داشت. بنابراین می توان نتیجه گرفت که هر چقدر سرمایه انسانی اعضای هیئت علمی در مؤلفه های شایستگی های شناختی، فراشناختی و ارتباطی-عاطفی بیشتر باشد می توان شاهد پیشرفت تحصیلی بهتر دانشجویان باشیم. تفاصيل المقالة

هدف این تحقیق آسیب شناسی برنامه درسی آموزش زبان انگلیسی در مقطع متوسطه شهر بوشهر بوده است. این پژوهش، تحقیق توصیفی (غیر آزمایشی) از نوع  پیمایشی است و جامعه آماری آن شامل کلیه دبیران زبان انگلیسی و دانش آموزان مدارس دولتی دوره متوسطه شهر بوشهر درسال تحصیلی90-91 بوده­اند. حجم نمونه برابر 343 دانش آموز دختر بوده است که از طریق فرمول کوکران و به صورت تصادفی طبقه­ای با توجه به پایه­های تحصیلی از بین 3187 و هم­چنین 27 نفر از دبیران زبان انگلیسی است که شامل کل جامعه آماری دبیران می باشد. جمع­آوری اطلاعات با استفاده از پرسشنامه محقق ساخته صورت گرفت. نتایج حاصل از تحلیل عاملی و آزمونt  نشان داد که عوامل آموزشی شامل (استفاده از الگوها و روش‌های تدریس نامناسب، عدم وجود امکانات و تسهیلات لازم، رویکردهای ارزشیابی غیرمعقول برنامه آموزش زبان انگلیسی و فقدان نگاه کاربردی به یادگیری درس زبان انگلیسی) و عوامل برنامه درسی تحت عنوان، (نبود پیش زمینه فرهنگی، ناتوانی در استفاده از روش‌های جدید و مدرن آموزش زبان انگلیسی، استفاده از متون و محتوای نامانوس و کم بودن تعداد ساعات آموزش زبان انگلیسی) از مهم­ترین آسیب­های برنامه درسی مورد مطالعه می‌باشند. بنابراین مشخص می‌شود که این هشت آسیب عوامل آسیب­زای نظام آموزشی زبان انگلیسی در ایران و برای ارتقای وضعیت آموزش زبان انگلیسی در مدارس باید به اینها توجه شود. تفاصيل المقالة