امروزه واژه پایداری در بسیاری از محافل علمی و حتی غیر علمی مطرح گردیده و مدارس معماری برایپاسخگویی به نگرانیهای روزافزون محیطی به دنبال راهحلهای مناسب میگردند. واین در حالیست که نوباوگیبحث پایداری، آموزش معماری پایدار را با مشکلات عدیدهای از جمله هویت مبهم، مهارتهای محدود، کمبودالگوواره های مناسب روبرو ساخته است.مقاله حاضر پس از بررسی بحرانهای زیستمحیطی، مفهوم و سابقه معماری پایدار، دو مدل آموزش پایداریو در نهایت بررسی چالشهای آموزش معماری در جهان به بررسی آموزش معماری در ایران پرداخته است. هدفاز این مطالعه ارزیابی دانشکدههای معماری ایران در راستای آموزش معماری پایدار میباشد. در نهایت این نتیجهحاصل گردید که برنامه مصوب ایستای آموزش حال حاضر معماری در ایران ظرف مناسبی برای آموزش پایدارینبوده و برنامهای منعطف و نظاممند با عنایت به هدفهای دقیق و مفید، برنامهریزی و ارزیابی که سه رکن اصلییک نظامند مورد نیاز میباشد تفاصيل المقالة