BACKGROUND: The use of plant growth regulators is a agronomic strategy that researchers are interested in to compensate or moderate the negative effect of environmental stress. One of the most important physiological effects of these factors is increasing the tolerance of plants to environmental stresses.OBJECTIVES: This research was conducted with the aim of investigating the effect of delay in planting on leaf area index and seed growth process and yield formation of three wheat cultivars and how these cultivars respond to paclobutrazol consumption.METHODS: Current research was done in two cropping years 2020-21 and 2021-22 in a farm located in Izeh city, in the northeast of Khuzestan province. It was implemented as a split factorial in the form of randomized complete block design (RCBD) with three replications. The main factor included planting date (November 16, December 11, and January 5) and the secondary factor factorially included bread wheat cultivars (Karim, Mehregan, and Chamran 2) and the use of paclobutrazol (0, 60, 120 mg.lit-1).RESULT: The results showed that with the application of paclobutrazol, the length of the filling period and seed yield increased significantly. The leaf area index increased up to the application of 60 mg.lit-1, but the seed filling rate was not affected by the application of paclobutrazol. The highest seed filling period was observed on the sowing date of November 16 (21 days) and the lowest on the sowing date of January 5 (19 days). With delay in planting, the duration of seed filling period decreased. On the planting dates of November 16 and December 11, the use of 60 mg.lit-1 of paclobutrazol and on the delayed planting date of January 5, the use of 120 mg.lit-1 of paclobutrazol led to an increase in seed yield compared to the conditions of not using paclobutrazol. The effect of using paclobutrazol on seed yield is positive, and by increasing the use of paclobutrazol (120 mg.lit-1), it moderates the negative effects caused by the delay in planting.CONCLUSION: With the application of 60 mg.lit-1 of paclobutrazol, the seed yield of Chamran 2 cultivar was higher on the two planting dates of November 16 (6940.85 kg.ha-1) and December 11 (6779.47 kg.ha-1) compared to other treatment levels. تفاصيل المقالة

Climate change and various abiotic stresses, especially, drought, salinity and heat stress on the one hand, and the issue of providing adequate quality food for the growing population of the world on the other hand, have made it necessary to revise the methods of crop production. In these conditions, the use of plant growth-promoting rhizobacteria (PGPR) in the agroecosystems is useful and profitable due to the efficiency of these organisms in regulating plant growth and strengthening the plant's natural defense system. In this paper, considering the importance of modulating the negative effects of abiotic stresses using an environmentally friendly approach to achieve a healthy and sustainable crop system, the mechanisms of modulating abiotic stresses by growth-promoting rhizobacteria have been reviewed and the results of several studies have been presented. Growth promoting rhizobacteria through modification of plant hormone levels, restricting ethylene production, maintaining ion balance, osmolytes accumulation during stress, induction of antioxidant enzymes synthesis and removal of reactive oxygen species, production of extracellular polymeric substances, and improving the uptake of mineral elements and water, moderate the adverse effects of abiotic stresses on plant growth. By identifying useful and native rhizobacteria to each region and investigating the ability of these bacteria in producing the 1-aminocyclopropane-1-carboxylate (ACC) deaminase, balancing the plant hormones levels, producing siderophores, and enhancing solubility of mineral, the field will be provided for the successful use of these microorganisms. تفاصيل المقالة

Paclobutrazol ((2RS, 3RS)-1-4(-chlorophenyl)-4,4-dimethyl-2-1,2,4-triazol-1-yl-penten-3-ol) is a member of the triazole family, that protects plants against various stresses. Probably paclobutrazol affects the morphology and biochemical and physiological reactions of plant by regulating the level of endogenous hormones (inhibition of gibberellin biosynthesis, increase of abscisic acid, decrease of ethylene, change of cytokinin content and modulation of their transporter genes). Morphological effects of paclobutrazol are include reduction of stem length and lower internode length, increase in stem physical strength, thicker stems, increase in leaf thickness, thicker epicuticular wax layer on leaf, reduction of leaf area, larger chloroplasts, and increase in root growth. Biochemical effects of paclobutrazol include the increase of proline, chlorophyll and carotenoids, polyamines, protein, and soluble carbohydrates and the detoxification of reactive oxygen species through the increase of antioxidant activities. These changes increase the tolerance of plants to environmental stress. One of the environmental stresses that disrupts the natural activity of plants, and the use of paclobutrazol helps to moderate its negative effects, is chilling stress. Chilling stress, especially in tropical and sub-tropical species, through changes in biochemical and physiological processes, causes negative effects on plants. Paclobutrazol protects plants against chilling stress and ameliorates chilling damage by strengthening the antioxidant defense system, regulating hormone levels, and improving photosynthesis system. In this article, the role of paclobutrazol to alleviate the adverse effects of cold stress in plants is examined. Moreover, various morphological, biochemical and physiological processes leading to improved crop production under the effect of paclobutrazol are discoursed in detail. تفاصيل المقالة

دما در دوره گلدهی و دانه‎‌بندی شاخص بسیار با اهمیتی برای تخمین پتانسیل عملکرد دانه کلزا محسوب می‌شود. به منظور ارزیابی تاثیر مواجهه با تنش گرمای ناشی از تاخیر در کاشت بر خصوصیات زراعی ژنوتیپ‌های مختلف کلزا (شامل هایولا420، هایولا50، هایولا60، سان37، سان34 و دلگان)، دو آزمایش جداگانه در دو تاریخ کاشت متداول (21 آبان ماه) و تاخیری (26 آذر ماه)، هر کدام در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار در سال زراعی 96-1395 در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه آزاد اسلامی واحد رامهرمز اجرا شد. هر تاریخ کاشت به عنوان یک محیط در نظر گرفته شد و داده‌های حاصل در نهایت تجزیه مرکب شدند. نتایج نشان داد که با تاخیر در کاشت و وقوع تنش گرما در مرحله گلدهی و دانه بستن، تعداد گل باز شده روی ساقه اصلی، درصد گل‌های منتهی به خورجین، تعداد خورجین در بوته، تعداد شاخه‌های فرعی، تعداد دانه در خورجین، وزن هزار دانه، طول خورجین، ارتفاع بوته و طول دوره زایشی ژنوتیپ‌ها کاهش یافت و منجر به کاهش معنی‌دار عملکرد دانه شد. کاهش تعداد خورجین در بوته بیشترین سهم در کاهش عملکرد دانه را به خود اختصاص داد. در تاریخ کاشت متداول، عملکرد دانه در هایولا 420 و سان 34 بیشتر از سایر ژنوتیپ‌ها بود و در شرایط تنش گرمای ناشی از تاخیر در کاشت، هایولا50 و سپس سان 34 بیشترین و دلگان کمترین عملکرد دانه را به خود اختصاص دادند. کمترین درصد کاهش عملکرد ناشی از تاخیر در کاشت به هایولا50 تعلق داشت (55 درصد) و بر اساس شاخص حساسیت به تنش، ژنوتیپی نیمه متحمل به تنش گرمای انتهای فصل شناخته شد. در تاریخ کاشت متداول، ژنوتیپ‌هایی که سریع تر به مرحله‌گلدهی رسیدند ولی دوره گلدهی طولانی‌تری داشتند از عملکرد بالاتری برخوردار بودند، در مقابل، در تاریخ کاشت تاخیری همبستگی منفی و معنی‌داری بین طول دوره گلدهی با تعداد خورجین در بوته، تعداد دانه در خورجین و عملکرد دانه مشاهده شد. ژنوتیپ سان34 در هر دو تاریخ کاشت متداول و تاخیری از عملکرد بالایی برخوردار بود و به عنوان ژنوتیپی مناسب برای دستیابی به عملکردی پایدار در منطقه رامهرمز می تواند مورد توجه قرار گیرد. تفاصيل المقالة

به‌منظور ارزیابی اثر کاربرد تلفیقی کودهای شیمیایی-دامی و زیستی بر عملکرد ذرت (سینگل کراس 703)، این آزمایش به‌صورت کرت‌های خردشده در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار در تابستان سال 1395 در شهرستان رامهرمز اجرا‌ شد. کرت‌های اصلی در چهار سطح مصرف کود شیمیایی (100، 50 و 25 درصد مصرف توصیه‌شده NPK و عدم مصرف کود شیمیایی (مصرف کود دامی)) و کرت‌های فرعی در سه سطح عدم تلقیح بذر؛ تلقیح بذر با کود‌های زیستی حاوی باکتری‌های محرک رشد و حل‌کننده فسفات و پتاسیم (ازتوبارور+فسفاته‌بارور+پتابارور) و تلقیح بذر با کودهای زیستی مذکور+قارچ آسپرژیلوس بود. بیشترین عملکرد دانه به سطح تیماری 100 درصد مصرف NPK تعلق داشت، ولی بین دو سطح 100 و 50 درصد مصرف NPK ازلحاظ تعداد برگ در بوته، طول بلال، قطر بلال، تعداد ردیف در بلال، تعداد دانه در ردیف و وزن هزار دانه تفاوت معنی‌داری نبود. اثر کود زیستی بر عملکرد دانه و اجزای آن معنی‌دار بود و بین دو سطح تلقیح بذر با کودهای زیستی حاوی باکتری و تلقیح بذر با کودهای زیستی حاوی باکتری+قارچ آسپرژیلوس تفاوت معنی‌داری وجود نداشت. در شرایط عدم تلقیح بذر، با کاهش 50 درصدی مصرف NPK، عملکرد دانه در حدود 24 درصد کاهش یافت، درحالی‌که با تلقیح بذر با کودهای زیستی حاوی باکتری و کاهش 50 درصدی مصرف NPK، کاهش عملکرد دانه نسبت به مصرف 100 درصد NPK بدون تلقیح بذر، حدود 12 درصد بود. ازاین‌رو، تلقیح توأم بذر با کودهای زیستی ازتوبارور، فسفاته‌بارور و پتابارور در تلفیق با مصرف 50 درصد توصیه‌شده کود شیمیایی NPK به دلیل کاهش هزینه نهاده‌های شیمیایی و جلوگیری از آلودگی‌های زیست‌محیطی در زراعت ذرت در منطقه رامهرمز مناسب‌ به نظر می‌رسد. تفاصيل المقالة