به‌منظور تعیین زمان مطلوب برداشت کیوی در راستای بهبود صفات کیفی، ظرفیت آنتی‌اکسیدانی و انبارمانی میوه، این آزمایش، در سال زراعی 1392-1391 بر پایه طرح بلوک‌های کامل تصادفی، در شمال غربی استان گیلان (آستارا) و با 3 تکرار اجرا شد. تیمار مورد مطالعه شامل پنج تاریخ برداشت میوه کیوی شامل 25 مهر، دوم، نهم، 16 و 23 آبان ماه 1392 بود. براساس نتایج این آزمایش، اثر تاریخ برداشت بر تمام صفات اندازه‌گیری شده به استثناء دانسیته و میزان ویتامین ث میوه کیوی هایوارد معنی‌دار بود. بالاترین درجه سفتی میوه کیوی (35/9 کیلوگرم در سانتی‌متر مربع) و محتوای مواد جامد محلول آنها (60/6 درصد) به ترتیب در تاریخ 2 و 23 آبان مشاهده گردید. تاخیر در برداشت میوه میزان اسیدیته کل را کاهش داد ولی ظرفیت آنتی‌اکسیدانی میوه در واکنش به تاخیر در تاریخ برداشت افزایش نشان داد. همچنین، همبستگی منفی و معنی‌داری بین ظرفیت آنتی‌اکسیدانی میوه و اسیدیته کل قابل تیتر (**74/0-= r) وجود داشت. ولی، ضریب همبستگی بین سفتی بافت میوه و اسیدیته کل قابل تیتر (**70/0=r) مثبت و معنی‌دار بود. به علاوه، ضریب همبستگی بین سفتی بافت و ظرفیت آنتی‌اکسیدانی میوه منفی و معنی‌دار (**82/0-=r) بود. تاخیر در برداشت میوه تا 23 آبان ماه سبب افزایش محتوای مواد جامد محلول، ظرفیت آنتی اکسیدانی میوه و قابلیت انبارمانی کیوی گردید. به‌طور کلی، تاریخ برداشت 23 آبان ماه می‌تواند برای برداشت میوه کیوی و افزایش انبارمانی آن در شرایط اقلیمی منطقه قابل توصیه ‌باشد. تفاصيل المقالة

به منظور تعیین اثر مقادیر مختلف پتاسیم و روی بر عملکرد و برخی صفات فیزیولوژیک نخود در شرایط دیم، آزمایشی در سال 1390 در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اردبیل، به صورت فاکتوریل بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. فاکتورهای مورد بررسی شامل پتاسیم در چهار سطح 0، 30، 60 و 90 کیلوگرم در هکتار و روی در سه سطح 0، 3 و 6 در هزار بودند. صفات مورد بررسی شامل عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک، شاخص برداشت، تعداد دانه در بوته، تعداد غلاف در بوته، میزان کلروفیل a، b و کل، محتوی رطوبت نسبی برگ، پایداری غشای سلولی و پتانسیل اسمزی بودند. کاربرد پتاسیم و روی موجب افزایش عملکرد و اجزای عملکرد شد به طوری که بیشترین عملکرد دانه با کاربرد 60 کیلوگرم در هکتار پتاسیم و محلول پاشی 6 در هزار روی به دست آمد. همچنین حداکثر عملکرد بیولوژیک، شاخص برداشت، تعداد دانه در بوته، کلروفیل a، b و کلروفیل کل و رطوبت نسبی برگ، پایداری غشای سلولی و پایین ترین پتانسیل اسمزی به تیمار 90 کیلوگرم در هکتار پتاسیم و تیمار 6 در هزار روی اختصاص یافت. کاربرد روی و پتاسیم موجب بهبود شاخص های تحمل به تنش و کاهش آسیب های ناشی از تنش خشکی شده و عملکرد را افزایش داد. تفاصيل المقالة

به منظور تعیین وراثت‌پذیری برخی صفات فیزیولوژیکی تحت تنش شوری در ارقام جو، یک تلاقی دی آلل 7×7 یکطرفه در سال 1396- 1395 در دانشگاه آزاد اسلامی واحد اردبیل، انجام شد. بذور F1 حاصل به همراه والدین در یک آزمایش گلدانی در گلخانه و در شرایط بدون تنش (شاهد) و تنش شوری 8 و 12 دسی زیمنس بر متر، کاشته شدند. بعد از اعمال تنش شوری، صفاتی نظیر شاخص کلروفیل برگ، پارامترهای فلورسانس کلروفیل و هدایت روزنه ای، اندازه گیری شدند. وراثت‌پذیری خصوصی صفات از 16/0 تا 54/0 متغیر بود، در حالیکه وراثت‌پذیری عمومی صفات، بالا بوده و از 70/0 تا 87/0 متغیر بود. درجه متوسط غالبیت در تمام موارد بزرگتر از یک بود که حاکی از کنترل صفات توسط اثرات فوق غالبیت است. ضریب همبستگی بین میانگین والدین و جهت غالبیت نشان داد در صفت هدایت روزنه‌ای، آلل‌های غالب باعث افزایش مقدار صفات مذکور می شوند. در حالیکه در بقیه صفات، چنین رابطه‌ای مشاهده نگردید. بر اساس اثرات قابلیت ترکیب عمومی (GCA) می‌توان نتیجه گرفت که والدین افضل، ریحان و صحرا، آلل‌های مطلوبی برای هدایت روزنه‌ای دارند. ارقام افضل، نصرت، و یوسف، آلل‌های مطلوبی برای محتوی کلروفیل داشتند و ارقام افضل، نصرت، والفجر و کویر، آالل‌های مناسبی برای فلورسانس کلروفیل دارا بودند. با توجه به اینکه هدایت روزنه‌ای در بین صفات، بیشترین وراثت‌پذیری خصوصی را داشته و با توجه به سرعت بالای غربالگری توسط دستگاه‌های هدایت‌سنج و توان عملیاتی بالا، می‌توان از این صفت در گزینش تحمل به شوری در نسل‌های اولیه اصلاحی جو استفاده کرد تفاصيل المقالة

به منظور بررسی امکان استفاده از ریزغده در تولید سیب‌زمینی، 9 خانواده از ریزغده‌ها شامل دورگه‌های دزیره × پاییزه، کایزر× پاییزه، آئولا × پاییزه، کایزر × آئولا، آئولا × دزیره و دراگا × دزیره و آزادگرده‌افشان‌های دزیره، آئولا و کایزر با پنج رقم کلونی آئولا، کایزر، دزیره، دراگا و آستریکس در قالب طرح آزمایشی حجیم شده با طرح پایه بلوک‌های کامل تصادفی مورد مقایسه قرار گرفتند. یادداشت‌برداری‌ها شامل عملکرد تک بوته، ارتفاع بوته، تعداد ساقه در بوته و تعداد غده در بوته بود. نتایج نشان داد که از نظر عملکرد تک بوته, ارتفاع بوته، تعداد ساقه و تعداد غده در بوته اختلاف معنی‌داری در بین تیمارها وجود دارد. رقم دزیره با 557 گرم در بوته و پس از آن دورگه‌های دزیره × پاییزه و کایزر × پاییزه با 549 و 445 گرم در بوته بالاترین عملکرد تک بوته را داشتند. کمترین عملکرد مربوط به دورگه‌های دزیره × آئولا و پاییزه × آئولا بود. دورگه دزیره × پاییزه از بیشترین و رقم دراگا و آزادگرده‌افشانهای کایزر از حداقل ارتفاع بوته برخوردار بودند. آستریکس و دزیره با متوسط 5/4 و 4/4 عدد بیشترین تعداد ساقه را دارا بودند. از نظر تعداد غده، دورگه‌های دزیره × پاییزه با میانگین 20 غده در بوته و رقم دراگا با 6/4 غده در بوته به ترتیب بیشترین و کمترین تعداد غده در بوته را داشتند. ضرایب همبستگی صفات، رابطه معنی‌داری را بین عملکرد تک بوته با ارتفاع گیاه و تعداد ساقه در سطح احتمال 5% نشان داد. ارتفاع بوته همچنین همبستگی مثبت و معنی داری با تعداد غده در بوته و تعداد ساقه داشت. تفاصيل المقالة