پژوهش حاضر درصدد پاسخ به این سؤال است که چرا اتحادیه اروپا با وجود تمایل و اراده سیاسی به گسترش روابط با ایران و بالأخص تلاش برای حفظ برجام در چارچوب سازوکارهای طراحی‌شده، نتوانست استقلال استراتژیک خود را اعمال و به تعهدات خود در چارچوب برجام عمل نماید. یافته‌های پژوهش حاکی از این است که عدم استقلال استراتژیک اتحادیه اروپا، ناشی از وابستگی‌های فراآتلانتیکی اتحادیه اروپا در سه سطح کسری امنیتی نهادی، وابستگی متقابل نامتقارن در حوزه اقتصادی و ترجیحات شرکت‌های فراملی این اتحادیه در ارتباط با بازارهای ایالات‌متحده است. در سطح کسری امنیتی نهادی؛ اتحادیه اروپا با توجه به چتر امنیتی ایالات‌متحده و نبود استقلال دفاعی- نظامی، مجبور به تنظیم رویکردهای خود در چارچوب منافع و اهداف آمریکا است. در سطح اقتصادی؛ وابستگی‌های متقابل اقتصادی و تعاملات تجاری و سرمایه‌گذاری بالا و درهم‌تنیده دو سوی آتلانتیک و نامتقارن بودن این وابستگی (برتری راهبردی اقتصادی آمریکا)، امکان استقلال عمل اقتصادی اتحادیه اروپا را به‌شدت محدود کرده است. سطح سوم مربوط به اولویت و ترجیحات بازار و شرکت‌های خصوصی و فراملیتی اتحادیه اروپا و الگوی رفتاری عقلانی و دافع ریسک شرکت ها ذیل تحریم های ثانویه ایالات متحده است که مانع عمده‌ای در استقلال رویکرد اتحادیه اروپا در قبال ایران بوده است. روش پژوهش توصیفی- تحلیلی و شیوه گردآوری داده‌ها کتابخانه‌ای است. در این راستا از کتاب‌ها، مقاله‌ها، اسناد، منابع اینترنتی و اظهارنظرهای مقام‌های مربوطه برای گردآوری داده‌ها استفاده‌شده است. تفاصيل المقالة

با گسترش فناوری اطلاعات، افزایش ارتباطات بین جوامع و رشد آگاهی از اتفاقات و رویدادها در سایر نقاط جهان، دولت‌ها افزایش قدرت نرم خود را به‌عنوان مکملی در کنار قدرت سخت در سیاست‌های کلان خود قرار داده‌اند لذا ساخت برند ملی معتبر برای دولت‌های جهان حائز اهمیت گشته است چراکه بخوبی دریافته اند که هرچه تصویر بهتری از خود و کشورهایشان در اذهان مردم سایر کشورها ایجاد نمایند در پیشبرد اهداف و منافعشان موفق‌تر خواهند بود. دیپلماسی فرهنگی یکی از ابزار اعمال قدرت نرم در دست کشورها در ورای مرزها و یکی از ارکان اصلی دیپلماسی عمومی به‌منظور تأثیرگذاری بر جوامع هدف می باشد. ژاپن ازجمله کشورهای دارای قدرت نرم بالا بوده و تنها کشور غیر غربی حاضر در بین ده کشور برتر در رتبه بندی‌های بین‌المللی می باشد. در این مقاله با تشریح اجزاء دیپلماسی فرهنگی و با استفاده از سه شاخص اصلی رتبه‌بندی قدرت نرم کشورها، ساخت برند ملی این کشور و نقاط ضعف و قوت آن تشریح می‌گردد. فرضیه پژوهش این است که فرهنگ که یکی از ابعاد مهم در برندسازی ملی‌ می باشد که نقطه قوت ژاپن بوده و تصویر بین المللی این کشور را ارتقا داده است. تفاصيل المقالة