زمینه: روانشناسان معتقدند که افکار و هیجان‌های منفی موجب می‌شود فکر، عمل و خلاقیت انسآنها محدود شود. حال آنکه تفکرات و هیجان‌های مثبت موجب گسترده‌تر شدن اعمال می‌شود. تفکرات و هیجان‌های مثبت؛ شادی و شادمانی شیوه‌های معمول تفکر، آدمی را به سوی کنجکاوی و آفرینندگی بیشتر سوق می‌دهد. امروزه بسیاری از روانشناسان معتقدند که می‌توان خلاقیت را از طریق تعلیم و تربیت به دیگران آموخت. هدف: پژوهش حاضربررسی تأثیر آموزش مهارت‌های مثبت اندیشی بر خلاقیّت و هر یک از زیر بخش‌های سیالی، بسط، ابتکار و انعطاف پذیری دانش آموزان است. روش: بدین منظور، دو کلاس شامل 34 نفر به صورت تصادفی با روش نمونه گیری خوشه‌ای چند مرحله‌ای از مقطع سال اول دبیرستان یکی از مدارس منطقه 5 تهران انتخاب شدند و به صورت تصادفی در گروه‌های آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابتدا آزمون خلاقیت عابدی (1374) برای هر دو گروه اجرا و آنگاه مهارت‌های مثبت اندیشی در مدت 10 جلسه به گروه آزمایش، آموزش داده شد. پس از آن دوباره از هر دو گروه، آزمون خلاقیت عابدی گرفته شد. یافته‌ها: تجزیه و تحلیل داده‌ها با روش تحلیل واریانس انجام شد. یافته‌ها فرضیه‌های پژوهش مبتنی بر تأثیر آموزش مهارت‌های مثبت اندیشی بر خلاقیت و هر یک از زیر بخش‌های سیالی، بسط، ابتکار و انعطاف پذیری دانش آموزان را تأیید کرد. بحث و نتیجه گیری: بر این اساس می‌توان نتیجه گیری کرد که با آموزش مهارت‌های مثبت اندیشی می‌توان خلاقیت دانش آموزان را افزایش داد. تفاصيل المقالة

پژوهش حاضر با هدف اثربخشی بسته آموزش دلگرم سازی والدین بر افزایش علاقه اجتماعی در نوجوانان با اختلال رفتاری انجام شد. روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع نیمه آزمایشی پیش آزمون –پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش را دانش آموزان پایه ششم تا نهم شهر تهران در سال تحصیلی 96-97 تشکیل داد. از این جامعه، نمونه‌ای به حجم 30 نفر از مدرسه رسالت (منطقه 1) شهر تهران با استفاده از نمونه گیری در دسترس انتخاب شد، برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه علاقه اجتماعی آدلر استفاده شد. 30 مادر به صورت تصادفی در گروه آزمایش (15 نفر) و گروه گواه (15 نفر) قرار داده شدند، سپس گروه آزمایش به مدت 11 جلسه برنامه آموزشی دلگرم سازی را دریافت کرد و گروه گواه در هیچ مداخله ای شرکت نکردند. داده های حاصل از این پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس چند متغیره تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که بین گروه آزمایش و کنترل در متغیر وابسته تفاوت معناداری وجود دارد (05/0>p). بنابراین با توجه به نتایج بدست آمده می توان نتیجه گیری کرد که تدوین برنامه آموزش دلگرم سازی برای والدین دارای نوجوانان با اختلال های هیجانی -رفتاری بر علاقه اجتماعی موثر است و از آن به عنوان روش درمانی موثر می توان سود جست. تفاصيل المقالة