پیدایش بیماری کرونا سبب شد آموزش مجازی در مدارس و دانشگاه‌ها به‌شدت فراگیر شود و این امر منجر به ایجاد مسائلی شد. مطالعه حاضر به دنبال بررسی میزان رضایت دانشجویان از آموزش آنلاین و عوامل مؤثر بر رضایت و اثربخشی این نوع آموزش است. این پژوهش ازلحاظ هدف کاربردی، ازلحاظ رویکرد کمی و در آن از پرسشنامه آنلاین استفاده‌شده است. جامعه آماری آن نیز دانشجویان دانشگاه علامه طباطبایی، دانشگاه شهید بهشتی و دانشگاه تهران بودند که با روش نمونه‌گیری داوطلبانه با 760 نفر از آنان مصاحبه گردید. ابزار گرداوری داده‌ها، پرسشنامه‌ای آنلاین با صد سؤال بود که برای سنجش اعتبار و پایایی از تحلیل عاملی(KMO)، ضریب آلفای کرونباخ و همبستگی درونی استفاده شد. در تحلیل داده‌ها نیز نرم‌افزارهای SPSS و LISRE مورداستفاده قرار گرفت. یافته‌ها نشان داد میانگین شاخص رضایت از آموزش آنلاین 2.4 از 5 است و این بیانگر آن است که میزان رضایت در بین دانشجویان کمتر از متوسط و نزدیک به کم است. کمترین میزان رضایت در بعد رضایت از آموزش عملی است. به ترتیب بُعد استادان، شرایط سامانه و کلاس و دانشجویان بیشترین تأثیرگذاری را بر رضایت از آموزش آنلاین دارند. تفاصيل المقالة