اگزوپلی ساکاریدها، ترکیبات حاصل از متابولیت باکتری‌های پروبیوتیک نقش مهمی در تنظیم سیستم ایمنی بدن دارند. با توجه به نقش محیط کشت در کارآیی تولید اگزوپلی ساکاریدها، هدف از این مطالعه بهینه‌سازی محیط کشت برای تولید اگزوپلی ساکاریدها توسط سویه‌های بومی لاکتوباسیلوس فرمنتوم، لاکتوباسیلوس پلانتاروم و سویه تجاری لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس است. در این مطالعه، ابتدا اثر دکستروز و ساکارز بر تولید اگزوپلی ساکارید با استفاده از دیسک‌های کاغذی آغشته به محیط کشت پروبیوتیک بررسی شد. سپس، بازده تولید و قدرت بازدارندگی رادیکال‌های آزاد اگزوپلی ساکارید با دو منبع کربن مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که ساکارز به‌عنوان منبع کربن محیط کشت بهینه برای تولید اگزوپلی ساکارید مناسب تر از دکستروز است. در روش تولید اگزوپلی ساکارید راندمان تولید و مهار رادیکال های آزاد توسط اگزوپلی ساکاریدهای سویه های پروبیوتیک بومی در همه محیط کشت‌ها به طور معنی داری بالاتر از سویه‌های تجاری بود که می‌تواند به دلیل مکانیسم‌های مختلف آنزیم‌ها در دیواره سلولی لاکتوباسیلوس فرمنتوم، لاکتوباسیلوس پلانتاروم در تجزیه قندها باشدکه نقش مهمی در شکل-گیری ساختار نهایی اگزوپلی ساکارید دارد. بنابراین پیشنهاد می‌شود برای باکتری لاکتوباسیلوس پلانتاروم و لاکتوباسیلوس فرمنتوم از محیط کشت YS با راندمان تولید بالا استفاده شود و برای باکتری ATCC هم تفاوت معنی‌داری وجود ندارد. برای کاربرد دارویی برای باکتریNIMBB003 محیط کشت YD، برای باکتری NIMBB014 محیط کشت SS و برای باکتری ATCC محیط کشت SD که خاصیت آنتی اکسیدانی و راندمان بهتری دارد توصیه می‌شود. تفاصيل المقالة