یکی از معضلات بزرگ شهرهای معاصر، رشد ناموزون وگسترش افقی آنهاست که حاصل عدم توجه به توسعة فضاهای درونی شهر می‌باشد. به همین دلیل، رویکردهایی چون توسعة میان‌افزا با هدف توسعة مجدد بافت‌های ناکارآمد مرکزی شهر بیش از پیش اهمیت یافته است. از طرفی، گذر زمان ناکارآمدی شیوه‌های برنامه‌ریزی سنتی در تحقق این توسعه را به ما نشان می‌دهد. از این رو، هدف اصلی پژوهش حاضر شناسایی متغیرهای کلیدی مؤثر بر تحقق توسعة میان‌افزا در بافت‌های ناکارآمد مرکزشهر و با تأکید برمحلة شهشهان شهر اصفهان با بهره‌‌گیری از رویکرد آینده‌پژوهی به عنوان یکی از رویکردهای نوین برنامه‌ریزی در حل مسائل غیرقابل پیش‌بینی و عدم قطعیت‌ها می‌باشد. نوع تحقیق بر اساس هدف کاربردی و بر اساس ماهیت و روش برپایة روش‌های نوین علم آینده‌پژوهی، تحلیلی و اکتشافی است که در دو مرحلة شناسایی متغیرهای اولیه از روش دلفی و تعیین متغیرهای کلیدی از روش تحلیل ساختاری به کمک نرم‌افزار MIC MAC بهره گرفته شده است. یافته‌های پژوهش نشان داد که از مجموع 40 متغیر بررسی شده، پنج متغیر بیشترین تأثیرگذاری و تأثیرپذیری را برکل سیستم دارند و به عنوان متغیرهای کلیدی مؤثر بر وضعیت آیندة توسعة میان‌افزا و کاهش فرسودگی در محله شهشهان قابل معرفی هستند که عبارتند از: تعدیل نقش و عملکرد فرامحلی محله شهشهان، تناسب مشوق‌های نوسازی-بهسازی با توان بهره‌گیری ساکنین از آن، افزایش‌ مشارکت‌ساکنین، رفع مشکلات مالکیت زمین و مسکن و بهبود نظام‌ ارتباطات‌ودسترسی‌ها در سطح محله. این متغیرها بیشترین نقش را در وضعیت آیندة تحقق توسعة میان‌افزا در محله شهشهان ایفا می‌کنند و زمینه‌ساز تدوین سناریوهای توسعة آتی این محله محسوب می‌شوند. تفاصيل المقالة