در میان بناهای مختلف، خانه مکانی است که بیش از همه در ارتباط تنگاتنگ با زندگی در حال تحول انسان قرار دارد. این در حالی است که این تعامل پویا بین ساکن و مسکن در عصر امروز تحت تأثیر رویکردهای علمی و اثباتی به رابطه‌ سوژه- ابژه تقلیل یافته است. این رابطه، ساکن را چون سوژه‌ای صرف در مقابل مسکن خویش(نه در کنار آن و با آن) قرار می‌دهد و مسکن چون محصولی تمام‌شده پذیرای زندگی در حال تحول انسان نیست. این پژوهش ریشه حل این مشکل را در شکل‌گیری مسکنی خوانش‌پذیر می‌داند که پذیرای خوانش‌های مختلف ساکنین است. ایده‌ این خانه از دیوان حافظ گرفته شده که با هر دلی همنواست و تازه‌ترشدن دانایی آدمی در طول دوران و نیز ظهور دریافت‌کنندگان جدید موجبات خوانش‌های نوینی از آن را فراهم می‌کند. در این‌ راستا، ابتدا سعی شده عوامل مؤثر بر خوانش‌پذیری شعر حافظ تبیین شود و سپس نمود این عوامل در حوزه معماری و به ‌خصوص، سکونت کشف گردد و سپس به روش تطبیقی- تحلیلی عوامل مؤثر بر خوانش‌پذیری مسکن تبیین شود. توضیح آنکه این عوامل در سه دسته کلی معانی چندگانه، معانی ازلی و پیوندهای ساختاری و محتوایی تبیین شده‌ است. تفاصيل المقالة