در آغاز سده چهارده شمسی(1300به بعد) و پیامدهای انقلاب مشروطه و روند "مدرن کردن یا ساختن" ایران بخشی از بالقوه‌های شکستن تابوهای سنتی در شکل گوناگون‌اش بالفعل شد. در همان زمان‌ها بود که نویسندگان(به طور خاص داستان‌نویسان) به روایت نوشتاری در شکل مدرن غربی آن یعنی داستان یا قصه اقدام کردند. اگر به ریشه‌های فرهنگ ایران توجه شود بن‌مایه‌های اصلی آن را شادی و نشاط شکل می‌دهد. بر این اساس در ادبیات متعهد و معناگرای معاصر طنز اخلاقی تبیین‌کننده فضیلت عدالت اجتماعی و فریاد اعتراضی است بر هرگونه زشتی و پلیدی، که در همه حوزه‌ها جلوه‌گری می‌کند. تفاصيل المقالة