با مطالعه اشعار ابن زیدون شاعر عرب زبان و شهریار شاعر فارسی زبان، درمی‌یابیم که نقاط اشتراکی در زندگی هر دو شاعر وجود دارد، چراکه معشوقه دو شاعر از آن‌ها دور افتادند و دو شاعر در آتش عشق سوختند و در عین حال با سرودن اشعاری که نشانگر سوز و گداز آن‌ها است، بر عشق و وفاداری خود پافشاری ورزیدند و آن را عرضه داشتند. در پی وقایعی که بر زندگی آن‌ها گذشت و روزگار بر آن‌ها بسیار تنگ گرفت، روزگار و اهل آن را مورد مذمت قرار داده و از این سرزنش‌ها معشوقه‌هایشان هم مستثنی نبودند. از آنجا که ایران و اندلس از طبیعت حاصلخیز و مناظر طبیعی افسونگری برخوردار بوده‌اند، شهریار و ابن زیدون از این موهبت الهی برای توصیف معشوقه‌هایشان بسیار استفاده کردند. این دو شاعر همچنین با آگاهی از قرآن، از این منبع سرشار در شعر خود بهره گرفته و به اقتباس از آیات قرآنی پرداخته‌اند. همچنین شعر آن دو شعر عفیف به شمار می‌‌آید و شعر این دو شاعر از مظاهر وقاحت به دور است. تفاصيل المقالة

فی هذه المقالة حاول الدارس أن یقارن بین المضامین الشعریّة فی بردة البوصیری کـمدح الرسول الکریم، التحدث عن معجزاته، التحدث عن الإسراء والمعراج، التوسل والتشفع، أمیّة النّبی، نسب الرّسول، المناجاة والتضرع، من جانب؛ ویبحث عن هذه المضامین الشعریّة فی أشعار شعراء الأکراد ووجود المحسّنات اللّفظیّة ومیزان صدق العاطفة فی أشعارهم من جانب آخر. قد استفدنا فی هذا المقال من أشعار عدد من شعراء الأکراد حسب الکتب التی بین یدی الدارس. منهم: ماموستا قانع، الجریحی، حاجی قادر کویی، ملا محمد خاکی، سید أحمد نقیب، أحمد بگ حمدی، طاهر بگ جاف، ملا محمود بیخود، الشیخ أحمد شاکل، الشیخ رضا طالبان، مولوی الکرد، صیدی الأورامی، جمال حبیب الله فرج وملا أحمد منوجهری الذین قد نظموا أشعارا باللّغة الکردیّة والفارسیّة. تفاصيل المقالة