چکیده مقدمه: پیش از انقلاب صنعتی و رشد شهرها، محلات شهری رشدی بطئی و پیوسته داشتند و ضمن حفظ ارزش‌های طبیعی، اجتماعی و کالبدی خود، به نیازهای نسبتا ثابت ساکنان خود پاسخ می­دادند. با رشد شتابان در کلان­شهرهای ایران، بافت­های قدیمی و سکونت­گاههای کهن و محله­ها مورد تهدید واقع شدند و نیاز به مرمت شهری و بازآفرینی بافت­های قدیمی بیش­تر از گذشته احساس شد. توسعه شهری با توجه به دو رویکرد توسعه درونی و مرمت شهری بافت­های فرسوده، سعی در احیا و بازگرداندن حیات شهری به عرصه­های ناکارآمد داشته است. در راستای تسهیل این روند و توجه به پیوند بافت­های قدیمی با توسعه شهری، برنامه­ریزی و اجرای پروژه­های محرک توسعه به عنوان یکی از راهبردهای به کار گرفته شده جهت فراهم کردن بسترهای لازم برای حضور ساکنان و مالکان مورد توجه واقع شد. روش: بافت کهن شهرهای کرمان، شیراز و اصفهان به ویژه محدوده­های محله­های قلعه­محمود، سنگ­سیاه و هارونیه­ افزون بر این که بازتاب­کننده تاریخ توسعه و تحولات فرهنگی در گذر زمان هستند آثاری شاخص از فرهنگ و تمدن کشور را در مقیاس ملی و جهانی در خود جای داده­اند، این پژوهش به لحاظ هدف کاربردی بوده و رویکرد روش­شناسی آن نیز کیفی، کمی، ترکیبی است. منابع پژوهش، منابع اسنادی، کتابخانه­ای و مشاهدات میدانی و پرسش‌نامه مردمی (تحلیل در قالب نرم­افزار SPSS) است. نتیجه­گیری: نتایج پژوهش در سه محله سنگ­سیاه، قلعه­محمود و هارونیه؛ نشان داد که 1) پروژه­های محرک توسعه در بافت تاریخی شهری موجب تقویت احساس امنیت می‌شوند، 2) مهم­ترین عامل عدم احساس امنیت در بافت فرسوده، شکل و ساختار کالبدی نامطلوب بافت است و 3) می‌توان با رویکرد محرک توسعه به عنوان بینشی کامل و یکپارچه به احیا و بازآفرینی محله و نیز حفظ ارزش­های تاریخی و کالبدی آن در جهت تبدیل محله به یک مکان زیستی هماهنگ با زندگی امروزی و مطابق با شخصیت و هویت تاریخی دست پیدا کرد. تفاصيل المقالة