حفظ محیط‌زیست یکی‌از چالش‌های اصلی جهان‌معاصر است‌که در بسیاری از کشورها، ازجمله: جمهوری‌اسلامی ایران، با روند توسعۀ اقتصادی و صنعتی‌شدن تداخل پیدا کرده است. این پژوهش به‌بررسی «نقش سیاست‌گذاری کلان دولت‌های جمهوری‌اسلامی ایران در حفظ محیط‌زیست باتمرکزبر برنامه‌های توسعۀ اقتصادی از سال 1360 تا 1400» می‌باشد. به‌طورخاص، تبیین چارچوب چگونگی سیاست‌گذاری و تأثیر اقدامات اقتصادی، عملکرد محیط‌زیست و روابط این اقدامات در برنامۀ توسعۀ اول تا ششم را نشان می‌دهد. همچنین، اقدامات دولت‌ها و مشکلات مطرح شده در دوره‌های مخلتف ریاست‌جمهوری را موردتفتیش قرار می‌دهد. با این فرضیه که «سیاست‌گذاری دولت‌ها در محیط‌زیست جمهوری‌اسلامی ایران در 40سال گذشته در زمینۀ زیرساخت‌ها، استانداردها، امنیت، حقوق‌انسانی، قانونی در استفاده‌از محیط‌زیست در گذار به توسعۀ اقتصادی باموفقیت چندانی روبه‌رو نبوده است». روش‌تحقیق این پژوهش به‌صورت توصیفی–مضمونی انجام شده است. در مرحلۀ طراحی مدل فرایند از روش کیفی و استفاده‌از مستندات کتابخانه‌ای و مقالات علمی بهره‌برداری برخوردار است. همچنین یافته‌‌‌‌ها به شیوۀ توصیفی موردواکاوی قرار گرفته‌اند. برای ارزیابی محیط‌زیست در سیاست‌ها و برنامه‌های این کشور، شاخص‌های مهم توسعۀ اقتصادی ازجمله: صنعتی‌شدن، کثرت ماشین‌آلات صنعتی، درآمدهای ناخالص، الگوی مصرف غیرصحیح، افزایش جمعیت و توسعۀ شهرنشینی بر کیفیت محیط‌زیست و استفاده‌از منابع طبیعی بررسی شده‌اند. این پژوهش نشان داد در دهه‌های گذشته به‌دلیل نرخ بالای برداشت، تخلیۀ منابع، تجاوز به محیط‌زیست و عدم‌توجه دولت‌ها به قوانین و برنامه‌ها، میان رشد اقتصادی و تخریب محیط‌زیست ارتباط مستقیم وجود داشته و عملکرد دولت‌ها در حفظ محیط‌زیست موفقیت‌آمیز نبوده است.