یکی از شاخصه های بارز معماری ایرانی، حضور هم زمان سه گونه فضای باز، نیمه باز و بسته بوده است. پس از دهه چهل شمسی به سبب بحران مدنیت، شأن خانه به نازل‌ترین مرتبه کارکردی تنزل پیدا کرد. ازدست‌رفتن فضاهایی نیمه‌باز چون ایوان یا بهارخواب ،متأثر از این بحران بود. پس از آن عنصری به نام بالکن جایگزین این فضاها شدکه امروزه این عنصر به سبب : نداشتن محرمیت، ﺟﺎﻧﻤﺎﻳﻲ اﺷﺘﺒﺎه در ﻓﻀﺎی داﺧﻠﻲ ﺑﻨﺎ، ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ اﻗﻠﻴﻤﻲ و ﻣﺴﺎﺣﺖ ﻛﻢ و کاربردی نبودن خود تبدیل به معضلی بر نمای ساختمان و سیمای شهر شده است.نما به‌عنوان پوسته خارجی ساختمان از عناصر مهم و مؤثر بر زیبایی‌شناختی سیمای شهری می‌باشد. یکی از ارکان اصلی نما، بالکن می‌باشد که امروزه به عامل آشفتگی بصری محلات و شهرها مبدل گشته است. هدف این پژوهش مشاهده نحوه استفاده ساکنین از بالکن و نحوه تأثیر آن بر منظر محله می‌باشد. این تحقیق از نوع کیفی-تفسیری، راهبرد پژوهش، مطالعه موردی و گردآوری اطلاعات به روش میدانی انجام‌شده است. در این پژوهش 20 ساختمان مسکونی میان مرتبه ساخته‌شده در دهه 90، متشکل از 100 بالکن در محله دریای منطقه 2 شهر تهران انتخاب و نحوه استفاده کاربران از آن مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج پژوهش حاکی از آن است که 36 درصد از بالکن‌ها بدون تغییر و استفاده توسط ساکنین باقیمانده و تأثیری بر نمای ساختمان و محله نگذاشته،23 درصد ساکنین بالکن را محل نگهداری گل و گیاه قرار داده‌اند که این امر تا حدی بر منظر محله تأثیر مثبت داشته،18 درصد بالکن‌ها توسط شیشه بسته‌شده،12 درصد به قرارگیری تأسیسات،9 درصد توسط نرده و حفاظ بسته‌شده،2 درصد به نگهداری لوازم زائد پرداخته‌اند. تفاصيل المقالة