ترمیم زخم یکی از مشکلات مهم در علم پزشکی است. هدف از این مطالعه، بررسی اثر باریجه بر روند ترمیم زخم پوستی در موش های آزمایشگاهی نژاد NMRI می باشد. 24 سر موش کوچک آزمایشگاهی نژاد NMRI پس از ایجاد زخم پوستی، در روزهای 3، 6، 12 و 21 توسط پماد تهیه شده باریجه تیمار شدند و به طور تصادفی به سه گروه اوسرین (دریافت کننده روزانه پماد اوسرین)، گروه تجربی اول (تیمار روزانه با پماد گیاه باریجه با دوز ۲ میلی گرم) و گروه تجربی دوم (تیمار روزانه با پماد باریجه با دوز ۴ میلی گرم) تقسیم شدند و زخم ها با کولیس اندازه گیری شد و شاخص های بیوشیمیایی سوپر اکسید دیسموتاز (SOD)، مالون دی آلدئید (MDA) و ظرفیت تام آنتی اکسیدانی (TAC) دربافت مورد سنجش قرار گرفت و مقاطع بافتی از زخم تهیه و توسط رنگ آمیزی هماتوکسیلین- ائوزین مورد ارزیابی هیستوپاتولوژی قرار گرفت.آنالیز داده ها توسط نرم افزار SPSS 22 و آزمون توکی انجام شد و توسط نرم افزار اکسل هیستوگرام ها ترسیم شدند. اندازه زخم در گروه های باریجه نسبت به گروه اوسرین کاهش معنادار نشان داد (05/0 p <). غلظت MDA در گروه های باریجه به صورت وابسته به زمان کاهش معنادار نسبت به گروه اوسرین داشت و فعالیت SOD و TAC در گروه های باریجه افزایش معنادار نسبت به گروه اوسرین داشت (05/0 p <). بر اساس یافته های هیستوپاتولوژی، ضخامت اپیدرمال و درمال در گروه های باریجه نسبت به گروه اوسرین افزایش معنادار داشت (05/0 p <) و تعداد فیبروبلاست و رگ های خونی نیز در گروه های باریجه به صورت وابسته به زمان نسبت به گروه اوسرین افزایش معنادار را نشان داد (05/0 p <). با توجه به نتایج حاصل نشان داده شد که باریجه با افزایش فعالیت SOD وTAC و کاهش غلظت MDA، هچنین نتابج هیستوپاتولوژی در ترمیم و بهبودی زخم موثر است. بنابراین، یافته های این مطالعه دیدگاه جدیدی از این گیاه درمانی برای استفاده در درمان زخم را نشان داد. تفاصيل المقالة