گیرنده های فعال کننده ی پرولیفراسیون پروگسیزوم گاما فاکتوری یک عامل رونویسی فعال‌شده به وسیله لیگاند می باشد که نقش مهمی در متابولیسم لیپیدها دارد. هدف از پژوهش حاضر اثر هشت هفته تمرینات هوازی- مقاومتی بر بیان ژن گیرنده ی فعال کننده پرولیفراسیون پروگسیزوم گاما در بیماران بای پس عروق گرونری بود. روش پژوهش حاضرنیمه تجربی و با طرح پیش آزمون-پس آزمون بود. جامعه آماری کلیه بیماران بای پس عروق کرونری شهر مشهد بودند.در مطالعه حاضر نمونه پژوهشی شامل 26 مرد میان‌سال با دامنه سنی 75/3 ± 73/56 (سال)، قد 03/0 ± 58/1 (متر)، وزن 54/5 ± 11/68 (کیلوگرم)، شاخص توده بدن 47/2 ± 18/27 (کیلوگرم/مترمربع) و سابقه ی بیماری 75/8 ± 20/25 (ماه) پس از عمل بای پس عروق کرونر تشکیل‌شده بود. بر اساس معیارهای ورود به تحقیق، در دو گروه در تجربی (14) و کنترل (12) قرار گرفتند. داده ها با استفاده از آزمون تی مستقل وتی همبسته در سطح معنی داری 05/0≥p و نرم افزار SPSS نسخه 21تحلیل شدند. نتایج نشان داد که هشت هفته تمرینات هوازی-مقاومتی سبب افزایش بیان ژن PPAR در گروه تمرین ترکیبی نسبت به گروه کنترل شد (001/0=p ). همچنین نتایج آماری آزمون تی همبسته نشان داد که افزایش بیان ژن PPAR در گروه تمرین ترکیبی افزایش معناداری در پس‌آزمون نسبت به پیش آزمون داشت (001/0=p ) که این افزایش در گروه کنترل معنی دار نبود (081/0=p ). داده های پژوهش حاضر نشان داد تمرینات هوازی-مقاومتی با افزایش بیان ژن PPAR می تواند در متابولیسم چربی ها و فرآیند های وابسته به آن در بیماران بای پس عروق کرونری تأثیرگذار باشد. تفاصيل المقالة

بیماری سرخرگ کرونری در حال حاضر یکی از علل ناتوانی و مرگ ومیر در سراسر جهان است. هدف از پژوهش حاضر اثر هشت هفته تمرینات هوازی- مقاومتی بر نروگلین1 و اینترلوکین6 در بیماران بای پس عروق گرونری بود. روش پژوهش حاضر نیمه تجربی و با طرح پیش آزمون- پس آزمون بود. جامعه آماری کلیه بیماران بای پس عروق کونری شهر مشهد بودند. در مطالعه حاضرنمونه پژوهشی شامل24 مرد میانسال با دامنه سنی 75/3 ± 73/56 (سال)، قد 03/0 ± 58/1 (متر)، وزن 54/5 ± 11/68 (کیلوگرم)، شاخص توده بدن 47/2 ± 18/27 (کیلوگرم/مترمربع) و سابقه ی بیماری 75/8 ± 20/25 (ماه) پس ازعمل بای پس عروق کرونر تشکیل شده بود. براساس معیارهای ورود به تحقیق، در دو گروه دوازده تایی تجربی و کنترل قرارگرفتند. داده ها با استفاده از آزمون تی مستقل و تی همبسته در سطح معنی داری 05/0≥p و نرم افزار SPSS نسخه 21 تحلیل شدند. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که هشت هفته تمرینات هوازی-مقاومتی سبب افزایش نروگلین1 (001/0= p)، و کاهش غیرمعنادار اینترلوکین6 در گروه تمرین ترکیبی نسبت به گروه کنترل شد (061/0= p). همچنین بر اساس نتایج آماری آزمون تی همبسته، افزایش معنی دار نروگلین1(001/0=p )، و کاهش غیر معنی دار اینترلوکین6 در گروه تمرین ترکیبی در پس آزمون نسبت به پیش آزمون مشاهده شد. (889/0=p ) که این تغییرات در گروه کنترل معنی دار نبود (331/0=p ، 789/0=p ). داده های پژوهش حاضر نشان داد تمرینات هوازی- مقاومتی با افزایش فاکتورهای مورد بررسی می تواند به بهبود وضعیت بیماران بای پس عروق کرونری کمک کند. تفاصيل المقالة