انزوای اجتماعی از هفته‌های پس از شیردهی ممکن است باعث تغییر رفتار در حیوانات بالغ شود و از طرفی خمیازه رفتار فیلوژنی و مسری است. این مطالعه در موش نر بالغ انجام شد با هدف تعیین تأثیر استرس انزوای اجتماعی بر رفتار خمیازه در موش صحرایی نر بالغ تیمار شده با مرفین و نالوکسان انجام شده است. تعداد 32 موش صحرایی (21 روز پس از شیر گرفتن) انتخاب شده و موش ها به مدت 6 هفته در قفس‌های جداگانه با بافرهای پلاستیکی سیاه قرار گرفتند. هشت موش در یک گروه کنترل و بقیه در قفس‌های انفرادی قرار گرفتند: یک موش نر در هر قفس و آنها را بدین صورت گروه‌بندی کردیم: گروه کنترل در شرایط اجتماعی که در یک قفس 8 رت قرار داده شد و بعد 6 هفته تزریق سالین با دوز 1 میلی گرم بر کیلوگرم رفتار خمیازه به مدت 60 دقیقه ثبت می‌گردد. گروه دوم یا انزوای اجتماعی بدون تیمار با آگونیست و آنتا گونیست داروهای اپیوییدی در قفس مجزا که هر قفس یک رت دارد بعد 6 هفته رفتار خمیازه به مدت 60 دقیقه ثبت می‌گردد. گروه سوم، انزوای اجتماعی بعد 6 هفته تیمار با آگونیست داروهای اپیوییدی (مرفین) با دوز 5 میلی گرم بر کیلوگرم بعد از30 دقیقه به مدت60 دقیقهرفتار خمیازه ثبت می‌گردد. گروه چهارم، انزوای اجتماعی بعد 6 هفته تیمار با آنتاگونیست مرفین (نالوکسان) با دوز 1 میلی گرم بر کیلوگرم بعد از 30 دقیقه به مدت 60 دقیقهرفتار خمیازه ثبت می‌گردد. تعداد خمیازهدر گروه دریافت کننده مرفین (05/0p ≤) تفاوت معنی‌داری نسبت به گروه کنترل (05/0p ≤) نداشت. همچنین افزایش تعداد خمیازه‌ها در گروه‌هایی که نالوکسان دریافت می‌کردند (001/0p ≤) وجود داشت. در شرایط انزوی اجتماعی تزریق مرفین باعث تغییر تعداد خمیازه در موش‌های صحرایی نر نمی‌شود در حالیکه نالوکسان آنتاگونیست گیرنده‌ی اوپیوییدی مو، موجب افزایش تعداد خمیازه در شرایط انزوای اجتماعی می‌گردد. تفاصيل المقالة